Abstract
While learning/teaching any language people face with some problems and make mistakes. In case of teaching Turkish as foreign language there are also many problems. During last years it has been seen that Georgians who tried learning Turkish also encountered these problems. In the basis of our work we discuss what kind of problems encountered Georgian students while teaching them Turkish case suffixes, what kind of mistakes students were making; and in order to avoid the repetition of these mistakes we offer possible solutions for the encountered problems.
In our work we identified mistakes related to the case suffixes contained in the paperworks of Georgian students who learn Turkish, the mistakes were grouped according to the noun cases; there is an attempt to find out the causes of these mistakes and to propose solutions in their teaching. The functions of Turkish and Georgian noun cases have been also emphasised. The suffixes of absolute, accusative, ablative, locative, instrumental and dative cases are given along with their functions.
The database of our work consists of written questionnaires of 43 students with knowledge of Turkish at Basic and Intermediate levels from Turcology department of the Batumi Shota Rustaveli State University. The mother tongue of students who study at Turcology department is Georgian. It is hoped that the conclusions and proposed solutions in our work will be useful to those in Georgia who learn and teach Turkish case suffixes as foreign language.
xmlui.mirage2.itemSummaryView.Collections
xmlui.dri2xhtml.METS-1.0.item-citation
Akdoğan, G. (1993). Yabancıların Türkçe Öğretiminde Ad Durumu ve Çekim Açısından
Sık Rastlanan Yanlışlar ve Nedenleri. Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Aksan, D. (2003). Her Yönüyle Dil (Ana Çizgileriyle Dilbilim). Ankara: Türk Dil
Kurumu Yayınları.
Ankara Üniversitesi TÖMER. (2012). Yeni Hitit 1-2 Yabancılar İçin Türkçe Ders Kitabı
(4. bs.). Ankara, Ankara Üniversitesi Basimevi.
Arabuli, A. ve Gogolaşvili, G. (2016). Akhali Kartuli Ena (Yeni Gürcü Dili). Tbilisi: TSU Gamomtsemloba.
Banguoğlu, T. (2015). Türkçenin Grameri (10. Bs.). Ankara: Turk Dil Kurumu Yayınları.
Barın, E. (2004). Yabancılara Türkçe Öğretiminde İlkeler [Elektronik Sürüm].
Hacettepe Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, Sayı 1 (1), 19-30.
Barın, E. (1994). Yabancılara Türkçenin Öğretimi Metodu. Ankara Üniversitesi
TÖMER Dil Dergisi, 17, 53-54.
Barın, E. ve Demir, C. (2008). Türk Dil Bilgisi 2: Biçim Bilgisi. Ankara: Öncü
Yayınları.
Bayraktar, N. (2014). Dil Bilimi (4.bs.). Ankara: Nobel Yayınları.
Bayyurt, Y. ve Yayılı, D. (2011). Yabancılara Türkçe Öğretimi Politika Yöntem ve
Beceriler (2.bs.). Ankara: Anı Yayıncılık.
Biçer, N., Çoban, İ. ve Bakır, s. (2013). Türkçe Öğrenen Yabancı Öğrencilerin
Karşılaştığı Sorunlar, Atatürk Üniversitesi Örneği. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 7(29), 125-125.
Comrie, B. (2005). Dil Evrensellikleri ve Dilbilim Tipolojisi (İ. Ulutaş, Çev.). Ankara:
Hece Yayınları.
Çikobava, A. (1998). Qartuli Enis Zogadi Daxasiateba (Gürcü Dilinin Genel
Özellikleri), Tbilisi: Kartuli Enis Gamomtsemloba.
Çimke, H., Peikrişvişi, J. ve Sağinadze, R. (2015). Gürcü Dili. Rize: STS Yayınları.
Çimke, H. (2017). Gürcücede Hâl Kategorisi ve Fonksiyonları Üzerine. Karadeniz
Araştirmaları Merkezi. 14(54), 41-62.
Demir, N. ve Yılmaz, E. (2013). Türk Dili Yazılı ve Sözlü Anlatım. Ankara: Nobel
Yayınları.
Demir, N. ve Yılmaz, E. (2014). Türk Dili El Kitabı. (7.bs.) Ankara: Grafiker Yayınları.
Demirci, K. (2014). Türkoloji İçin Dilbilim (Konular Kavramlar Teoriler). Ankara: Anı
Yayıncılık.
Demirel, Ö. (2011). Yabancı Dil Öğretimi. Ankara: Pegen Yayınları.
Duman, G. B. (2013). Türkçenin Yabancı Dil Olarak Öğretiminde Materyal Geliştirme
ve Materyallerin Etkin Kullanımı. Ana Dili Eğitim Dergisi, 1(2), 1-8.
Durmuş, M. (2013). Yabancılara Türkçe Öğretimi. Ankara: Grafiker Yayınları.
Durmuş, M. (2013). Türkçenin Yabancılara Öğretimi: Sorunlar, Çözüm Önerileri ve
Yabancılara Türkçe Öğretiminin Geleceğiyle İlgili Görüşler. Adyaman
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi Türkçenin Eğitimi Öğretimi Özel Sayısı. 6(11), 208-228.
Durmuş, M. ve Okur, A. (2013). Yabancılara Türkçe Öğretimi El Kitabı. Ankara:
Grafiker Yayınları.
Erdem, İ. ve Çelik, M. (2011). Dil Bilgisi Öğretim Yöntemi Üzerine Değerlendirmeler.
Turkish Studies-İnternational Periodical For The Languages, Terature and History of Turkic, 6 (1), 1057-1069).
Ergin, M. (2013). Türk Dil Bilgisi. İstanbul: Bayrak Yayınları.
Güzel, A. ve Barın, E. (2013). Yabancı Dil Olarak Türkçe Öğretimi. Ankara: Akçağ
Yayınları.
Güven, E. (2007). Yabancıların Türkçe Öğrenirken Ad Durum Eklerinde Yaptıkları
Hataların Çözümlenmesi ve Bu Hataların Giderilmesine Yönelik Öneriler,
Yüksek Lisans Tezi. Dokuz Eylül Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
İslıoğlu, S. (2014). Yabancı Dil Olarak Türkçenin Öğretiminde Nesne Durum Ekinin
Kullanımı İle İlgili Yanlışlar ve Çözüm Önerileri. Rout Educational and Social Science Journal, 1(2), 102-115.
Johanson, L. (2007). Türkçe Dil İlişkilerinde Yapısal Etkenler (N. Demir, Çev.). Ankara: Türk Dil Kurumu Yayınları.
Kapucu, K. N. (2008). Bilgisayar Destekli Kavram Haritası Yönteminin Kullanımının
Öğrencilerin Bilişsel Senaryo Oluşturma Becerileri, Erişi, Öğrenmelerinin Kalıcılığı ve Derse Yönelik Tutumları Üzerindeki Etkileri. Yüksek Lisans Tezi. Muğla Üniversitesi, Muğla.
Karahan, L. (2013). Türkçede Söz Dizimi (19. Bs.). Ankara: Akçağ Yayınları.
Karahan, L. (1999). Yükleme (accusative) Ve İlgi (Genitive) Hâli Ekleri Üzerine Bazı
Düşünceler. http://turkoloji.cu.edu.tr/YENI%20TURK%20DILI/leyla_karahan_yukleme.pdf
Kerimoğlu, C. (2014). Genel Dilbilime Giriş (2.bs.). Ankara: Pegem Akademi
Yayınları.
Korkmaz, Z. (2014). Türkiye Türkçesi Grameri Şekil Bilgisi. Ankara: Türk Dil Kurumu
Yayınları.
Krashen, S. ve Terell, T. (1983). The Natural Approach: Language Asquisition in The
Classroom. Hayward/California: Alemany Press.
MEB, (2009). Diller İçin Avrupa Ortak Başvuru Metni Öğrenme–Öğretme-
değerlendirme. Ankara: MEB Talim ve Terbiye Kurulu Başkanlığı.
Melanlıoğlu, D. (2012). Yabancılara Türkçe Öğretenlerin Hâl Eklerinin Öğretimine
İlişkin Görüşleri: Nitel Bir Araştırma. İnternational Periodical For the Languages, Literature and History og Turkish or Turkic Volume, 7(4), 2402-2411.
Nackebia, M. (2012). Kartuli Sakhelis Brunebis Paradigma (Gürcücede İsmin
Çekimlenmesinin Paradigması). Tbilisi: Meridianis Gamomtsemloba.
Özkan, A. A. (1992). Yabancıların Türkçeyi Öğrenme Esnasında Yaptıkları İsim Hâl
Ekleri Yanlışları ve Bu Konunun Değerlendirilmesi Nedenleri (Yayımlanmış
Yüksek Lisans Tezi). Gazi Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Peikrişvişi J. ve Saginadze, R. (2014). Kartuli Enis Morfologia (Gürcü Dilinin
Biçimbilimi). Tbilisi: Universalis Gamomtsemloba.
Sezer, A., Oğuzkan, F., Özdemir, E. ve Göğüş, B. (1991). Türk Dili ve Edebiyatı
Öğretimi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Açıkoğretim Fakültesi yayınları.
Şanidze, A. (1962). Kartuli Enis Gramatika I (2.bs.). Tbilisi: Tbilisis Sakhekmtsifo
Universitetis Gamomtsemloba.
Şaverdaşvili, E. (2014). Utskhouri Enebis Stsavlebis Sapudzvlebi. Tbilisi: İlias
Sakhelmtsipo Universitetis Gamomtsemloba.
Türk Dil Kurumu, (1998). Türkçe Sözlük (9. bs.), Ankara, Türk Dil Kurumu Yayınalrı.
Türk Dil Kurumu, (2005). Türkçe Sözlük (10. bs.). Ankara, Türk Dil Kurumu Yayınları.
Yılmaz, F. Ve Temiz, Ç. (2015). İsim Hâl Eklerinin Yabancı Dil Öğrencilere
Etkinliklerle Öğretimi. The Jurnal of Academic Social Science Studies İnternational Jurnal of Social Science Number: 36, p. 139-155 Summer II.
Yunus Emre Enstitüsü. (2016). Türkçenin Yabancı Dil Olarak Öğretiminde Yöntem ve
Uygulamalar 2 (1.bs.). İstanbul: Kültür Sanat Basımevi Yayınları.
Wagner, K. H. (1982). Kontrastive Linguistik. D. Aksan içinde, Dilbilim Seçkisi:
Günümüz Dilbilimiyle İlgili Yazılardan Çeviriler (E. Sözer, Çev.). Ankara: Türk Dili Kurumu Yayınları.
