dc.contributor.advisor | Özgür, Figen | tr_TR |
dc.contributor.author | Çalış, Mert | tr_TR |
dc.date.accessioned | 2015-10-14T09:36:29Z | |
dc.date.available | 2015-10-14T09:36:29Z | |
dc.date.issued | 2013 | tr_TR |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11655/757 | |
dc.description.abstract | It was hypothetised that 17β-eustradiol may induce osteogenic differentiation of adipose derived mesenchymal stem cells. An experimental study is conducted to test this hypotesis. 36 Sprague-Dawley rats used in the experiment were divided into 6 equal groups and two bilateral full thickness defects (7mm. in diameter) were created in the calvarium of animals. As a result 2 independant samples from each animal were obtained. First experimental group was the blank defect group, and the second group recieved blank scaffold (Dİ). Third experimental group was treated with water soluble 17β-eustradiol loaded scaffold (WE-Dİ). Fourth group was treated with scaffolds with 17β-eustradiol loaded PLGA nanoparticles (PE-Dİ). Fifth group recieved scaffolds loaded with water soluble 17β-eustradiol and AdMSCs (WE-Dİ-H) and sixth group scaffolds loaded with 17β-eustradiol loaded PLGA nanoparticles and AdMSCs (PE-Dİ-H). Evaluation was performed using macroscopical view, histology and microCT at 4th and 12th week after transplantation to see and compare early and late bone formation. The groups with AdMSCs (WE-Dİ-H and PE-Dİ-H) displayed significantly more bone generation both in early and late periods (p<0,005). There was no significant difference between these two groups in means of early bone formation but sixth group scaffolds loaded with 17β-eustradiol loaded PLGA nanoparticles and AdMSCs (PE-Dİ-H) healed significantly better in long term period (p<0,005). This late term difference is related to the controlled release of 17β-eustradiol from PLGA nanoparticles for a lengthy period. These data strongly supports that 17β-eustradiol stimulates AdMSC on osteogenic differentiation and appears to be a novel agent for cell based bone engineering studies. | tr_TR |
dc.language.iso | tur | tr_TR |
dc.publisher | Tıp Fakültesi | tr_TR |
dc.subject | 17β-eustradiol | tr_TR |
dc.title | 17βöstradiolün Kitosan-hidroksiapatit Yapıdaki Doku İskelesine Yüklenen Yağ Dokusundan Türetilmiş Mezekimal Kök Hücreler Üzerindeki Osteojenik Etkisinin Deneysel Kemik Defekti Modelinde Araştırılması | tr_TR |
dc.type | info:eu-repo/semantics/doctoralThesis | en |
dc.callno | 2013/133 | tr_TR |
dc.contributor.departmentold | Plastik ve Rekonstrüktif Cerrahi Anabilim Dalı | tr_TR |
dc.description.ozet | Bu çalışmada 17β-östradiolün yağ dokusundan türetilmiş kök hücrelerin osteojenik farklılaşmasını tetikleyici bir etkisi olabileceği hipotez edilmiş ve bu hipotezi test etmek amacıyla bir deneysel çalışma planlanmıştır. Çalışmada 36 adet Sprague-Dawley sıçan kullanılmış ve hayvanlar 6 eşit deney grubuna ayrılmıştır. Grup farketmeksizin hayvanların kalvariyumunda her iki parietal kemik de kullanılacak şekilde birbirinden bağımsız 7mm. çapında yuvarlak şekilli tam kalınlıkta kemik defektleri oluşturuldu. Oluşturulan defektlerin birbirinden bağımsız iyileştikleri ve tedavi yöntemlerine birbirinden bağımsız yanıt verdikleri için her bir sıçandan 2 bağımsız örnek elde edildi. Birinci deney grubuna sadece kemik defekti (defekt) oluşturuldu, ikinci gruba defek oluşturulmasını takiben boş doku iskelesi (Dİ) yerleştirildi. Üçüncü gruba suda çözünen 17β-östradiol yüklü doku iskelesi (WE-Dİ) yerleştirildi. Dördüncü gruba 17β-östradiol yüklü PLGA nanopartiküller yüklenmiş doku iskelesi (PE-Dİ) yerleştirdi. Beşinci gruba suda çözünen 17β-östradiol ve AdMCS yüklü doku iskelesi (WE-Dİ-H) yerleştirildi. Altıncı gruba 17β-östradiol yüklü PLGA nanopartiküller ve AdMSC yüklenmiş doku iskelesi (PE-Dİ-H) yerleştirildi. Erken ve geç kemikleşmenin ayrı ayrı değerlendirilebilmesi amacıyla sırasıyla 4. ve 12. haftada hayvanlar sakrifiye edilerek örnekler elde edildi. Elde edilen örnekler klinik olarak, histoloji ve mikro tomografi ile değerlendirildi. Sonuç olarak 4. ve 12. hafta elde edilen sonuçlar açısından değerlendirildiğinde AdMSC yerleştirilen grupların (WE-Dİ-H ve PE-Dİ-H) diğer deney gruplarına göre anlamlı olarak daha iyi kemikleştiği görüldü (p<0,005). Bu iki grup arasında 4. hafta sonuçları açısından anlamlı fark olmasa da 12. hafta elde edilen sonuçlar karşılaştırıldığında PE-Dİ-H grubunun WE-Dİ-H grubuna göre daha iyi kemikleştiği görülmüştür. Uzun dönemde farklılık 17β-östradiolün bu grupta daha uzun süreye yayılarak kontrollü salınımına bağlanabilir. Sonuç olarak bu veriler ışığında 17β-östradiol AdMSC`ler üzerindeki osteojenik etkisiyle kemik doku mühendisliği çalışmalarında kullanılabilecek bir yeni bir ajan olarak gözükmektedir. | tr_TR |