| dc.identifier.citation | KAYNAKÇA
Adalı, N. (2007). 10-12 yaş grubu çocuk istismarı ebeveyn ve çocuk bilgilendirme çalışması, Tezsiz Yüksek Lisans Programı Dönem Projesi. Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı. (2013). Türkiye aile yapısı araştırması, tespitler ve öneriler. Ankara.
Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı. (Tarihsiz). 2015 Yılı idare faaliyet raporu. Ankara.
Aile, Çocuk, Şiddet. (2014). Türkiye’de 0-8 yaş arası çocuğa yönelik aile içi şiddet araştırması.
Akbaş, T. (2001). Kız ve erkek çocuklarına yönelik cinsel tacizler. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Yüksekokulu Dergisi, 7(7), 58-76.
Akbaş, T. ve Sanberk, İ. (2011). Çocuklara yönelik cinsel taciz ve koruyucu eğitim. (1. baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Akduman, G. G., Ruban, C., Akduman, B. ve Korkusuz, İ. (2005). Çocuk ve cinsel istismar. Adli Psikiyatri Dergisi, 3(1), 9-14.
Akgül, E. (2015). Okul öncesi eğitim kurumlarında çalışan personelin cinsel istismar bildirim durumları (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Aksel, Ş., ve Yılmaz-Irmak, T. (2005). Review of child abuse and neglect literature in Turkey. Xth ISPCAN European Regional Conference on Child Abuse and Neglect.
Akyüz, E. (2012). Çocuk hukuku (2. baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Aral, N. (1997). Fiziksel istismar ve çocuk (1. baskı). Ankara: Tekışık Ofset.
Asla, N., Paul, J. ve Perez-Albeniz, A. (2011). Emotional recognition in fathers and mothers at high-risk for child physical abuse. Child Abuse and Neglect, 35, 712-721.
Balo, Y. S. (2009). Uluslararası ilkeler ışığında çocuk koruma kanunu ve uygulanması (2. baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Berk, L.E. (2006). Child development (7. Baskı). Boston, MA: Allyn & Bacon.
Berk, L. E. (2013). Bebekler ve Çocuklar – Doğum Öncesinden Orta Çocukluğa. (N. Işıkoğlu Erdoğan, Çev.) Ankara: Nobel Yayıncılık.
Benbenishtry, R., Zeira, A. ve Astor, R. A. (2002). Children reports of emotional, physical and sexual maltreatment by educational staff in Israel. Child Abuse and Neglect, 26, 763–782.
Bulut, I. (1996). Genç anne ve çocuk istismarı (1. Baskı). Ankara: Bizim Büro Yayınevi.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç-Çakmak, E., Akgün, E. Ö., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2014). Bilimsel araştırma yöntemleri (21. Baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Cappa, C., ve Khan, S. M. (2011). Understanding caregivers’ attitudes towards physical punishment of children: evidence from 34 low-and middle-income countries. Child abuse & neglect, 35(12), 1009-1021.
Cheviron, N. (2011). Medyanın şiddete dayalı önleyici ve çocukların maruz kaldığı olumsuzluklar. 1. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi: Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı. İstanbul: Çocuk Vakfı, 185-209.
Cicchetti, D. (2013). Annual research review: resilient functioning in maltreated children–past, present, and future perspectives. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 54(4), 402-422.
Crasson- Tower, C. (2005). The role of educators in preventing and responding to child abuse and neglect (6. Baskı). Washington, DC: U.S. Departmant of Health and Human Services.
Çıngı, H. (1994). Örnekleme kuramı (3. baskı). Ankara: Hacettepe Üniversitesi Fen Fakültesi Basımevi.
Çubukçu, Z. (2004). Çocuk ve Şiddet. Çoluk Çocuk Dergisi, 43, 25-27.
Demir, H. (2013). Edirne ili aile sağlığı merkezlerinde görevli hekimlerin çocuk istismarı ve ihmali hakkında bilgi, farkındalık ve tutumlarının belirlenmesi (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Trakya Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Edirne.
Dereobalı, N., Karadağ, S. Ç. ve Sönmez, S. (2013). Okulöncesi eğitim öğretmenlerinin çocuk istismarı ihmali şiddet ve eğitimcilerin rolü konusundaki görüşleri. Ege Eğitim Dergisi, 14(1) ,50-66.
Dönmez, E. (2009). Okul öncesi eğitimi öğretmenleri ve velilerin çocuk istismarı ve ihmaline yönelik görüşleri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Selçuk Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Konya.
Dubowitz, H. ve Poole, G. (2012). Child neglect: An overview. [çevrim-içi: http://www.child-encyclopedia.com/sites/default/files/textes-experts/en/779/child-neglect-an-overview.pdf, Erişim tarihi: 09.02.2016.]
Dubowitz, H., Papas, M.A., Black, M.M. ve Starr, R.M. (2002). Child neglect: outcomes in high-risk urban preschoolers. Pediatrics, 109(6), 100-124.
Erol, D. (2007). Okul öncesi eğitim kurumlarında görev yapan öğretmenlerin çocuklardaki fiziksel istismar belirtilerine ilişkin farkındalıkları (Eskişehir il örneği) (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Anadolu Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Eryılmaz, G. (2001). Aile içi şiddet: kadın sağlığı ve hemşirelik. Cumhuriyet Üniversitesi Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi, 5(2), 19-24.
Finkelhor, D. (1994). The international epidemiology of child sexual abuse. Child Abuse and Neglect, 18, 409–417.
Finkelhor, D. ve Baron, L. (1986). Risk factors for child sexual abuse. Journal of Interpersonal Violence, 1(1), 43-71.
Finkelhor, D., Hotaling, G., Lewis, I.A. ve Smith, C. (1990). Sexual abuse in a national study of adult men and women: prevalence, characteristics and risk factors. Child Abuse and Neglect, 14, 19-28.
Finkelhor, D., Moore, D. Hamby, S.L. ve Straus, M.A. (1997). Sexually abused children in a national survey of parents: methodological ıssues. Child Abuse and Neglect, 21(1), 1-9.
Gelles, R. J. (1987). What to learn from cross-cultural and historical research on overview. In R. J. Gelles & J. B. Lancaster (Ed) Child abuse and neglect: Biosocial dimensions, Aldine De Gruyter, New York.
Gilbert, R.E., Spatz-Widom, C., Browne,K., Fergusson, D., Webb, E. ve Janson, S. (2008). Burden and consequences of child maltreatment in high-income countries. Lancet, 373 (9657), 68-81.
Gilgun, J.F. (2003). Protective factors, resilience and child abuse and neglect. [çevrim-içi: http://www.epi.umn.edu/mch/Healthygenerations/hb4b.html , Erişim tarihi: 13.01.2016.]
Göbekçin, T. (2013). Çalınan yarınlar: kadınların çocukken uğradığı cinsel istismarı anlamak ve tedavi etmek (1. Baskı). Ankara: Paloma Yayınevi.
Gökler, B. (1993). Çağımızda çocuk ve şiddet. Psikiyatri Psikoloji Psikofarmakoloji (3P) Dergisi, 1(4), 33-36.
Guthkelch, A. N. (1971). Infantile subdural haematoma and its relationship to whiplash injuries. Br Med J, 2,430-431.
Güngör, A. ve Ersoy, Ö. (1995). Televizyon programlarının okul öncesi dönem çocuklarına etkisine ilişkin anne-baba görüşleri. 10. YA-PA Okul Öncesi Eğitimi Yaygınlaştırılması Semineri, Ankara: YA-PA Yayınları
Goldman, R.L.ve Gargiulo, R.M. (1990). Children at risk (1. Baskı). Austin, TX: Pro-Ed, Inc.
Hart, N. S.. Brassard, M.R. ve Karlson, H.C. (1996). Psychological Maltreatment. The Apsac Handbook on Child Maltreatment, USA.
İşmen, E. (1999). Aile içi çocuk istismarı (Yayımlanmamış Doktora Tezi). İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Kara, B., Biçer, Ü. ve Gökalp, A. (2004). Çocuk istismarı. Çocuk Hastalıkları ve Sağlığı Dergisi, 47(2), 140-151.
Kara, Ö., Çalışkan, D. ve Suskan, E. (2014). Ankara ilinde görev yapan çocuk asistanları, uzmanları ve pratisyen doktorların çocuk istismarı ve ihmali konusunda bilgi düzeyleri ve yaklaşımlarının karşılaştırılması. Türk Ped Arş, 49, 57-65.
Karaman Kepenekci, Y. ve Nayır, F. (2012). Çocukların ana babaları tarafından istismar ve ihmaline ilişkin sınıf öğretmenlerinin görüşü. International Journal of Social Science, 5(7), 437-455.
Kars, Ö. (1994). Çocuk istismarı ve ihmalinin nedenleri ve okul başarısına etkileri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Kempe, C.H. (1962). The battered child syndrome. Journal Of The American Medical Association, 181, 17–24
Kocaer. Ü. (2006). Hekim ve hemşirelerin çocuk istismarı ve ihmaline yönelik farkındalık düzeyleri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul,
Kozcu, Ş. (1991). Çocuk istismarı ve ihmali. Aile Yazıları, 3, 10-13.
Kural- Dıraz, D. (2014). Çocuk istismarı ve ihmaline yönelik diş hekimlerinin farkındalık düzeyleri (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Marmara Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Lynch, M. (1991). Çocuk istismarı ve ihmali, Çocukların Kötü muameleden korunması, 1. Ulusal Kongresi, Ed: Konanç, E., Gürkaynak, İ., Egemen, A., Ankara: Gözde Repro Ofset.
Masten, A. S. ve Monn, A. R. (2015). Child and family resilience: A call for integrated science, practice, and professional training. Family Relations, 64(1), 5-21.
Manion, I.G., McIntyre, J., Firestone, P., Ligezinska, M., Ensom, R. ve Wells, G. (1996). Secondary traumatization in parents following the disclosure of extrafamilial child sexual abuse: initial effects. Child Abuse and Neglect,20(11), 1095-1109.
Orr, D. Ve Downes, M. (2003). Self concept of adolescent sexual abuse victims. Journal of youth and adolescence, 14, 1-10.
Osan, F. (2009). Çalışan çocukların istismarı: mobilya işkolu örneği (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Ovayolu, N., Uçan, Ö. ve Serindağ, S. (2007). Çocuklarda cinsel istismar ve etkileri. Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi, 2(4), 13-22.
Özer, G. (2014). Ebeveynlerin çocuk cinsel istismarına dair bilinçleri, endişeleri ve aldıkları önlemler (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi, Adli Tıp Enstitüsü, İstanbul.
Quyen, G.T., Bird, H.R., Davies, M., Haven, C., Jensen, P.S. and Goodman, S. (1998). Adverse life events and resilience. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Pscyhiatry. 37, 1191-1200.
Paradise, J.E., Rose, L., Sleeper, L.A. ve Nathanson, M. (1994). Behavior, family function, school performance, and predictors of persistent disturbance in sexually abused children. Pediatrics, 93(3), 452-459.
Polat, O. (1997). Çocuk Hakları Raporu. Çocuk Hakları Bülteni. İstanbul: ÇİKORED Yayınları.
Polat, O. (2007). Tüm boyutlarıyla çocuk istismarı. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Ramírez, C., Pinzón-Rondón, A. M., ve Botero, J. C. (2011). Contextual predictive factors of child sexual abuse: The role of parent-child interaction. Child abuse & neglect, 35(12), 1022-1031.
Salzinger, S., Feldman, R.S. ve Hammer, M. (1991). The effect of physical abuse on children’s abuse and the personal consequences for the victims. Criminal Justice and Behavior, 18(1) 64-81.
Sarı, İ. (2010). Emniyet örgütünde görevli anne-babaların fiziksel istismar potansiyellerinin belirlenmesi ve istismarla ilgili aile eğitim programının etkililiği (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Sarıbaş, K. A. (2013). Okul öncesi öğretmenlerinin çocuk istismarına yönelik farkındalıklarının belirlenmesi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Çanakkale.
Shang, X. ve Katz, I. (2015). Awareness of child maltreatment among professionals in Shanghai. Asian Social Work and Policy Review, 9(3), 245-256.
Siyez, D. M. (2003). Duygusal istismara maruz kalan ve kalmayan ergenlerin benlik algıları ile depresyon ve kaygı düzeylerinin karşılaştırılması (Yayınlanmamış Doktora Tezi). Dokuz Eylül Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, İzmir.
Suh, E.K. (1990). The impact of spousal violence on the children of the abused. Journal of İndependent Social Work, 4, 27-34.
Şahin, F. T. ve Kalburan, F. N. C. (2009). Aile eğitim programları ve etkililiği: dünyada neler uygulanıyor?. Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 25(25), 1-12.
Tan, M. (1989). Çağlar boyunca çocukluk. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 22(1) 71-88.
Tavşancıl, E. (2014). Tutumların ölçülmesi ve spss ile veri analizi (5. Baskı). Ankara: Akademik Yayıncılık.
Temel, F. (2013). Aile eğitimi ve erken çocukluk eğitiminde aile katılım çalışmaları (2. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
Tercan, M.(1995). Çocuğun ana-babası tarafından fiziksel istismarı ve ihmali (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Trickett, P. K., Mennen, F. E., Kim, K. ve Sang, J. (2009). Emotional abuse in a sample of multiply maltreated, urban young adolescents: issues of definition and identification. Child Abuse and Neglect, 33, 27–35.
Thomas, R., ve Zimmer‐Gembeck, M. J. (2011). Accumulating evidence for parent–child interaction therapy in the prevention of child maltreatment. Child development, 82(1), 177-192.
Topçu, S. (2009a). Silinmeyen izler (1. Baskı). Ankara: Phoenix Yayınevi.
Topçu, S. (2009b). Cinsel istismar (1. Baskı). Ankara: Phoenix Yayınevi.
Tugay, D. (2008). Öğretmenlerin çocuk istismarı ve ihmaline yönelik farkındalık düzeyleri (Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Marmara Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Türkiye Büyük Millet Meclisi. (2007). Türkiye’de orta öğretime devam eden öğrencilerde ve ceza ve infaz kurumlarında bulunan tutuklu ve hükümlü çocuklarda şiddet ve bunu etkileyen etkenlerin saptanması. Ankara.
UNICEF. (2010). Türkiye’de çocuk istismarı ve aile içi şiddet araştırması.
Uncu, F. (2013). Elazığ ilinde görev yapan sağlık çalışanlarının çocuk ihmal ve istismarı konusunda farkındalık düzeyleri ve bu durumu etkileyen faktörler (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Fırat Üniversitesi, Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Elazığ.
Uslu, R.İ., Kapçı, E.G., Yıldırım, R. ve Öney, A.E. (2010). Sociodemographic characteristics of Turkish parents in relation to their recognition of emotional maltreatment. Child Abuse and Neglect 34, 345-353.
US Department of Health and Human Services, Administration on Children, Youth, and Families. (2006). Child Maltreatment: Washington, US Government Printing Office.
Ünal, F. (2008). Ailede çocuk istismarı ve ihmali. Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 1, 9-18.
Yenibaş, R. ve Şirin, A. (2007). Ailede çocuğun istismarı ve umutsuzluk (1. Baskı). Ankara: Nobel Yayınevi.
Yıldırım- Doğru, S.S. (2014). Çocuk hakları ve koruma (2. Baskı). Ankara: Eğiten Kitap.
Yılmaz-Irmak, T. (2008). Çocuk istismarı ve ihmalinin yaygınlığı ve dayanıklılıkla ilişkili faktörler (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Ege Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
World Health Organization. (1999). Report of the Consultation on Child Abuse Prevention, 29-31 March 1999, WHO, Geneva.
World Health Organization. (2002). World report on violence and health. WHO, Geneva. | tr_TR |
