dc.contributor.advisor | Karabağ Sarı, Çağla | |
dc.contributor.author | Dümelli, Necdet | |
dc.date.accessioned | 2019-07-03T08:41:47Z | |
dc.date.issued | 2019 | |
dc.date.submitted | 2019-06-12 | |
dc.identifier.citation | DÜMELLİ, Necdet. 1990 Sonrası Türkiye Sineması’nın Taşra ve Bozkır Filmlerinde Sinematografik Zamanın İnşası, Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2019. | tr_TR |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11655/7715 | |
dc.description.abstract | Using the concept of “time-image” introduced by Gilles Deleuze and of “chronotope” introduced by Mikhail Bakhtin, this study examines the cinematographic time regime constructed in steppe and country films of post-1990 Turkey cinema. Masumiyet [Innocence] (Zeki Demirkubuz, 1997), Yumurta [Egg] (Semih Kaplanoğlu, 2007), Zefir [Zephyr] (Belma Baş, 2010) Bir Zamanlar Anadolu’da [Once Upon a Time in Anatolia] (Nuri Bilge Ceylan, 2011), Gelecek Uzun Sürer [Future Lasts Forever] (Özcan Alper, 2011), Tepenin Ardı [Beyond the Hill] (Emin Alper, 2012) and Yozgat Blues (Mahmut Fazıl Coşkun, 2013) are the sample films of this study. With the introduction of time-image regime, optical and sound situations become important. These situations are realized by subjective images, memories of childhood, visual dreams or fantasies and refer directly to the time. There is not any successiveness in time mentioned here. Present is always in relation with past and future. According to Bakhtin, time and place are inseparable in narratives. They come together and construct chronotopes. A conceptual framework is formed by using time-image as the main concept and chronotope connecting the time and place. The films above-mentioned are analysed in this framework. They construct a cinematographic time, which is specific to steppe and country, by using narrative and technical/formal ways. As a result of this analysis, a time regime composed of recurring cycles and elapsing slowly is determined and it is seen that this regime is coincide with Deleuze’s conceptualisation of time-image. | tr_TR |
dc.language.iso | tur | tr_TR |
dc.publisher | Sosyal Bilimler Enstitüsü | tr_TR |
dc.rights | info:eu-repo/semantics/openAccess | tr_TR |
dc.subject | Taşra | tr_TR |
dc.subject | Bozkır | tr_TR |
dc.subject | Gilles Deleuze | tr_TR |
dc.subject | Kronotop | tr_TR |
dc.subject | Zaman-imge | tr_TR |
dc.subject | Hareket-imge | tr_TR |
dc.subject | Türkiye Sineması | tr_TR |
dc.subject.lcsh | Konu Başlıkları Listesi::Sosyal bilimler | tr_TR |
dc.title | 1990 Sonrası Türkiye Sineması'nın Taşra ve Bozkır Filmlerinde Sinematografik Zamanın İnşası | tr_TR |
dc.type | info:eu-repo/semantics/masterThesis | tr_TR |
dc.description.ozet | Bu çalışmada, Gilles Deleuze’ün ortaya attığı “zaman-imge” ve Mihail Bahtin’in ortaya attığı “kronotop” kavramları kullanılarak, 1990 sonrasında Türkiye’de çekilmiş bozkır ve taşra filmlerinde nasıl bir sinematografik zaman rejimi inşa edildiği incelenmiştir. Bu doğrultuda Masumiyet (Zeki Demirkubuz, 1997), Yumurta (Semih Kaplanoğlu, 2007), Zefir (Belma Baş, 2010), Bir Zamanlar Anadolu’da (Nuri Bilge Ceylan, 2011), Gelecek Uzun Sürer (Özcan Alper, 2011), Tepenin Ardı (Emin Alper, 2012) ve Yozgat Blues (Mahmut Fazıl Coşkun, 2013) filmleri örneklem olarak alınmıştır. Zaman-imge rejimiyle birlikte optik ve işitsel durumlar önemli hale gelmiştir. Bu ikisi öznel imgeler, çocukluk anıları, görsel rüyalar ya da fanteziler gibi imgelerde görünür olur ve doğrudan doğruya zamana gönderme yaparlar. Fakat buradaki zamanda bir ardışıklık söz konusu değildir. Şimdi daima geçmişle ve gelecekle bir ilişki içerisindedir. Bahtin’e göre ise anlatılarda zaman ve mekân birbirinden ayrılamaz biçimdedir. Zaman ve mekânlar bir araya gelerek kronotopları oluşturur. Zaman-imge kavramını merkeze oturtularak ve zaman ile mekânın birlikteliğiyle ilgili olarak kronotop kavramını kullanarak bir kavramsal çerçeve oluşturulmuş ve adı geçen filmler bu kavramsal çerçeve kullanılarak incelenmiştir. Ele aldığım filmlerde hem anlatısal yöntemlerle, hem de teknik yöntemlerle taşraya, bozkıra özgü bir sinematografik zaman inşa edilmiştir. Her iki yöntemle de genellikle yavaş akan, tekrar eden bir döngüden ibaret bir zaman rejimi kurulduğu tespit edilmiş ve bu sinematografik zaman rejiminin Deleuze’ün zaman-imge kavramsallaştırmasına uygun olduğu görülmüştür. | tr_TR |
dc.contributor.department | İletişim Bilimleri | tr_TR |
dc.embargo.terms | Acik erisim | tr_TR |
dc.embargo.lift | 2019-07-03T08:41:47Z | |