dc.contributor.advisor | Mut Aşkun, Melike | |
dc.contributor.author | Karakaya , Dicle | |
dc.date.accessioned | 2018-09-27T06:53:58Z | |
dc.date.available | 2018-09-27T06:53:58Z | |
dc.date.issued | 2018-07 | |
dc.date.submitted | 2018-06 | |
dc.identifier.citation | Karakaya D. Fare kafa travmasi modelinde deksmedetomidinin inflamasyon üzerine etkilerinin incelenmesi, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroşirurji Anabilim Dalı, Ankara, 2018. | tr_TR |
dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11655/4934 | |
dc.description.abstract | Introduction & Objectives: Traumatic brain injury (TBI) is a leading cause of mortality and permanent or transient neurological disability worldwide. After primary damage, secondary damage processes begin, which last longer and cause loss of neurological function. Neuroinflammation, one of the responses to secondary damage, is an innate immune response to the pathogens or signaling molecules that result from cellular damage. The innate immune system is activated by "damage-associated molecular patterns" (DAMPs), which are released by damaged cells in sterile inflammation then inflammatory response begins. Activation of inflammasomes, which are a group of cytosolic multiprotein complexes, initiates the cleavage of pro-caspase-1 to the mature form of caspase-1 which is then able to cleave pro IL-1 and pro IL-18 into their mature forms of IL-1 and IL-18. In addition, later in the response, lymphocyte and microglia/macrophage activation is observed. Dexmedetomidine (DEX) is a potent and highly selective α2-adrenoceptor agonist which has analgesic and sedative properties without causing respiratory depression, and its antiinflammatory effects are shown in many experimental animal models. In this study, we aimed to investigate the antiinflammatory effects of intraperitoneal dexmedetomidine given in antiinflammatory and sedative doses, on the third day of inflammation in experimental traumatic brain injury model.
Material & Methods: In this study, twenty male Swiss Albino mice were divided into four groups: sham (n=5), control (n=5), 40 µg/kg DEX (n=5) and 200 µg/kg DEX (n=5) injected groups. Closed head trauma was performed by using weight drop model (80 gr, 9 cm). Half an hour after the trauma, intraperitoneal saline was injected into the control group and intraperitoneal 40 and 200 μg / kg DEX were given to the experimental groups. Neurological evaluations of all the groups were performed with mNSS at the end of the first and third days. The mice were sacrified in the third day and histopathologic and immunohistochemical findings of the brain tissues were examined and compared with the control group.
Results: A neurologically significant improvement was obtained with DEX given at 40 μg / kg dose (p = 0.024), but when 200 μg / kg DEX was given, the improvement was not found to be statistically significant (p = 0,06). IL-1β signal positivity was significantly reduced in the group given 200 μg / kg DEX compared to the control group (p = 0.028). The number of Iba-1 (Ionized calcium binding adaptor molecule-1) marked microglias which have migrated to the injury site was lower in the group that has been given 200 μg / kg DEX than the control group (p = 0.031). In the 40 and 200 μg / kg DEX groups, the number of active microglias was significantly lower than the control group (p = 0.0357 and p = 0.0357). When T lymphocyte infiltration was evaluated, the number of CD3 + cells were significantly lower in the group given 40 μg / kg DEX compared to the control group (p = 0,05). NLRP3 signal was significantly reduced in both of the drug-treated groups when compared to the control group (p = 0.031 and p = 0.031, respectively). Lastly, in histopathological examinations, cytotoxic edema decreased in experimental groups which were given DEX.
Conclusion: In mice head trauma model, dexmedetomidine inhibits neuroinflammation and microglial activation that contributes to neurological recovery. | en |
dc.description.sponsorship | Bu çalışma, Hacettepe Üniversitesi Bilimsel Araştırma Projeleri Koordinasyon Birimi (HÜBAP) (Proje numarası: THD-2017-16630) tarafından desteklenmiştir. | tr_TR |
dc.description.tableofcontents | Sayfa
TEŞEKKÜR iii
ÖZET iv
ABSTRACT vi
İÇİNDEKİLER viii
SİMGELER VE KISALTMALAR xi
ŞEKİLLER DİZİNİ xiv
TABLOLAR DİZİNİ xvi
1. GİRİŞ 1
2. GENEL BİLGİLER 3
2.1. Travmatik Beyin Hasarı: Epidemiyoloji 3
2.2. Travmatik Beyin Hasarının Türleri ve Sınıflandırmalar 4
2.3. Travmatik beyin hasarı: klinik bulgular, tanı, tedavi ve 8 prognoz
2.3.1. Fokal Beyin Hasarı 8
2.3.1.1. Kontüzyon 8
2.3.1.2. Travmatik İntrakranial Hematomlar 9
2.3.1.2.1. Epidural Hematom 9
2.3.1.2.2. Subdural Hematom 9
2.3.1.2.3. İntraserebral Hematom 11
2.3.2. Diffüz Beyin Hasarı 11
2.3.2.1. Konküzyon 11
2.3.2.2. Diffüz Aksonal Hasar 12
2.4. Travmatik beyin hasarının mekanizması 13
2.4.1. Primer (Birincil) Hasar 13
2.4.2. Sekonder (İkincil) Hasar 16
2.5. Travmatik Beyin Hasarında Spesifik Mekanizmalar 17
2.5.1. Travmada Serebral Kan Akımı 17
2.5.1.1. Hipoperfüzyon fazı (Faz 1, ilk gün) 18
2.5.1.2. Hiperperfüzyon fazı (Faz 2, 1-3 gün arası) 18
2.5.1.3. Vazospazm fazı (Faz 3, 4-15 gün arası) 18
2.5.2. Serebral Kan Akımının Düzenlenmesi – 19 Serebrovasküler Otoregülasyon ve CO2 Reaktivitesi
2.5.3. Serebral Oksijenizasyon 19
2.5.4. Eksitotoksisite ve Oksidatif Stres 20
2.5.5. Ödem 20
2.5.6. İnflamasyon 21
2.5.7. Nekroz ve Apoptoz 21
2.6. Nöroinflamasyon 22
2.6.1. İnflamazom Tanımı, Yapısı ve İşlevi 22
2.6.2. İnflamazomların Aktivasyonu ve Regülasyonu 23
2.6.3. İnflamazom Aktivasyonunun Nöroinflamasyon 24 Üzerine Etkileri
2.6.4. Nörolojik Hastalıklarda İnflamazomlar 25
2.6.4.1. Alzheimer Hastalığı 25
2.6.4.2. Multiple Skleroz (MS) 27
2.6.4.3. Amyotrofik Lateral Skleroz (ALS) 27
2.6.4.4. Santral Sinir Sistemi Enfeksiyonları 28
2.6.4.5. Serebral İskemi 28
2.6.4.6. Hemorajik İnme 28
2.7. Travmatik Beyin Hasarında İnflamasyon ve 29 Nöroproteksiyon
2.8. Deksmedetomidin 33
2.8.1. Genel Bilgiler 33
2.8.2. Farmakoloji 34
2.8.3. Kardiyovasküler ve Solunum Sistemi Etkileri 34
2.8.4. Santral Sinir Sistemi Etkileri 35
2.8.5. Nöroprotektif ve Antiinflamatuar Etkileri 35
3. GEREÇ VE YÖNTEM 36
3.1. Deney Hayvanları ve Barınma Koşulları 36
3.2. Deney Grupları ve Protokol 36
3.3. Anestezi ve Yaşamsal Bulguların Takibi 37
3.4. Kafa Travmasının Oluşturulması 38
3.5. İntraperitoneal Deksmedetomidinin Hazırlanması ve 39 Verilmesi
3.6. Nörolojik Değerlendirme 39
3.7. Sakrifikasyon, Beyinlerin Çıkarılması ve Fiksasyon 41
3.8. Kesitlerin Alınması ve İmmünhistokimyasal ve 41 Histopatolojik Değerlendirme
3.9. İstatistiksel Değerlendirme 43
4. BULGULAR 44
4.1. Travma Şiddetinin Etkisi 44
4.2. Nörolojik Değerlendirme Sonuçları 44
4.3. İmmunhistokimyasal Değerlendirme 46
4.3.1. IL-1 Sinyalinin Değerlendirilmesi 47
4.3.2. Iba-1 ile Mikroglia Aktivasyonunun Gösterilmesi 49
4.3.3. T Lenfosit Aktivasyonun Gösterilmesi 52
4.3.4. NLRP3 Sinyalinin Değerlendirilmesi 54
4.4. Histopatolojik Değerlendirme 57
5. TARTIŞMA 60
6. SONUÇ 65
7. KAYNAKLAR 66 | tr_TR |
dc.language.iso | tur | tr_TR |
dc.publisher | Tıp Fakültesi | tr_TR |
dc.rights | info:eu-repo/semantics/restrictedAccess | tr_TR |
dc.subject | Travmatik beyin hasarı | tr_TR |
dc.subject | inflamasyon | |
dc.subject | inflamazom | |
dc.subject | mikroglia | |
dc.title | Fare Kafa Travmasi Modelinde Deksmedetomidinin İnflamasyon Üzerine Etkilerinin İncelenmesi | tr_TR |
dc.type | info:eu-repo/semantics/doctoralThesis | en |
dc.description.ozet | Giriş ve Amaç: Travmatik beyin hasarı (TBH), dünya genelinde kalıcı veya geçici sakatlıkların ve ölümün en sık nedenidir. Travma sonrası nörolojik fonksiyon kayıplarına neden olan ikincil (sekonder) hasar süreci ilerleyici nörodejenerasyona ve gecikmiş hücre ölümüne sebep olmaktadır. İkincil hasarda verilen cevaplardan biri olan nöroinflamasyon, santral sinir sisteminin patojenlere veya hücresel hasar sonucu oluşan sinyal moleküllere karşı oluşan doğal immün yanıttır. Doğal bağışıklık sistemi, steril inflamasyonda hasarlı hücreler tarafından salınan ve inflamatuar yanıtı başlatan “damage-associated molecular patterns” (DAMPs) tarafından aktive edilir. İnflamazom adı verilen sitozolik multiprotein komplekslerinin aktive olması aktif kaspaz-1 oluşumunu, kaspaz-1 ise prointerlökin-1β ve 18’in matür formlarına dönüşümünü sağlar. Bunun yanı sıra geç dönemde lenfosit ve mikroglia/makrofaj aktivasyonu izlenir. Deksmedetomidin (DEX), antiinflamatuar etkileri birçok deneysel hayvan modellerinde gösterilmiş, solunum baskılanmasına neden olmadan ağrı kesici ve sedasyon etkileri olan, güçlü ve selektif bir α2-adrenoseptör (adrenerjik reseptör) agonistidir. Bu çalışmada, kafa travması modelinde antiinflamatuar ve sedatif dozlarda verilen intraperitoneal DEX'in, 3. günde inflamasyon üzerindeki etkilerinin incelenmesi amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntem: Çalışmada, 4 ayrı grup ve her grupta 5 adet Swiss Albino fare (n=5) olacak şekilde toplam 20 adet fare kullanılmıştır. 5’i sham grubu, 5’i kontrol grubu, 10 tanesi ise deney grubu olarak ayrılmıştır. Farelere 9 cm yükseklikten 80 gr serbest ağırlık düşürülerek kafa travması modeli oluşturulmuştur. Travmadan yarım saat sonra kontrol grubuna intraperitoneal serum fizyolojik, deney gruplarına ise intraperitoneal sırasıyla 40 ve 200 µg/kg DEX enjeksiyonu yapılmıştır. Tüm grupların 1. ve 3. gün sonunda nörolojik değerlendirmeleri mNSS ile yapılıp fareler sakrifiye edilerek beyin dokularındaki histopatolojik ve immünhistokimyasal bulgular kontrol grubuyla karşılaştırılmıştır.
Bulgular: 40 µg/kg dozunda verilen DEX ile nörolojik olarak anlamlı bir iyileşme sağlandığı (p=0,024), 200 µg/kg DEX verildiğinde ise iyileşmenin istatistiksel olarak anlamlılığa yakın olduğu görülmüştür (p=0,06). IL-1 sinyal pozitifliği, 200 µg/kg DEX verilen grupta anlamlı olarak azalmıştır (p=0,028). Iba-1 (İyonize kalsiyum bağlayıcı adaptör molekül-1) ile işaretlenen mikrogliaların hasarlı bölgeye göçünün, kontrol grubuna göre 200 µg/kg DEX verilen grupta daha az olduğu görülmektedir (p=0,031). 40 ve 200 µg/kg DEX verilen gruplarda kontrol grubuna göre aktif mikroglia sayısı da anlamlı olarak azalmıştır (p=0,0357 ve p=0,0357). T lenfosit infiltrasyonu değerlendirildiğinde, 40 µg/kg DEX verilen grupta kontrol grubuna göre CD3 + hücre sayısının anlamlı olarak daha az olduğu görülmüştür (p=0,05). Kontrol grubu, 40 ve 200 µg/kg DEX verilen gruplar ile karşılaştırıldığında NLRP3 sinyali ilaç verilen gruplarda anlamlı olarak azalmıştır (p=0,031 ve p=0,031). Son olarak, histopatolojik incelemelerde, DEX verilen deney gruplarında sitotoksik ödemin azaldığı görülmüştür.
Sonuç: Fare kafa travması modelinde DEX kullanımı, nöroinflamasyon ve mikroglial aktivasyonu inhibe ederek nörolojik fonksiyonlarda düzelmeye katkı sağlamıştır. | tr_TR |
dc.contributor.department | Beyin ve Sinir Cerrahisi | tr_TR |
dc.subtype | medicineThesis | |