Özet
With the transformation of folklore into cultural science, the field of study has also expanded. Culture has now become an autonomous economic field and turned into an industry. Today, the cultural industry is considered to be one of the main investment areas where high profits are obtained and which produces versatile positive results. The share of the cultural economy and industries in employment and national income is growing rapidly. Some basic sectors that make up the cultural economy and industries are publishing, cinema, radio-television broadcasting, music, visual and performing arts, architecture, painting, graphic software and toy industry, entertainment, tourism, etc. are the fields. What these sectors have in common is that they exist and develop on the basis of "creativity". Essentially, creativity means being different and original. The infrastructure necessary for creativity exists in the fields of cultural heritage and art. Today, living cultural heritage has begun to be seen as a source of difference and originality. Many local images have become widespread through city-centered mass media and have become an important source of city-centered sustainable development policies. In this thesis, images of local and traditional culture on the Internet in the period 2000-2020 will be examined. Images related to local and traditional culture have been extensively evaluated in different areas of written culture and popular and mass culture. In this thesis, the formation, change and transformation of local and traditional culture images in the context of virtual culture will be evaluated, taking into account the examples in previous contexts.
Künye
Adıvar, H. E, (2007). Vurun Kahpeye. İstanbul: Can Yayınları
Adorno, T., Horkheimer, M. (2014). Aydınlanmanın Diyalektiği. (N. Ülner ve E. Ö. Karadoğan, Çev.). İstanbul: Kabalcı Yayıncılık.
Aghaei, S., Nematbakshs, A., Farsani, H. K. (2012). Evulation of the World Wide Web:From Web 1.0 to Web 4.0. International Journal of Web & Semantic Technology (IJWesT). Vol.3, No:1. 1-10.
Akın, U. (2021). Nusret Köymen’in Eğitim Görüşü. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi.
Alev, E. (2014). Âşık Kahvehanelerinden Sosyal Paylaşım Sitelerine Âşıklık Geleneği. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi.
Ali, S. ( 2002). Kuyucaklı Yusuf, İstanbul: YKY.
Altunsabak, A. E. (2023). Modern Kentin Gelenek Arayışı: Köyden Gelsin. Kuramsal Yaklaşımlar Işığında Kent Folkloru. Erkan Aslan (Ed.). İstanbul: Çizgi Kitabevi.
Aydın, O. (2010). Günümüz Âşıklık Geleneğinde Atışma ve Atışma Örnekleri. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi.
Atılgan, Y. (2005). Anayurt Oteli. İstanbul: YKY.
Atik, A., Erdoğan, Ş. (2014). Toplumsal Bellek ve Medya. Atatürk İletişim Dergisi. Sayı:6. s. 1-16.
Aziz, A. (1999). Türkiye’de Televizyon Yayıncılığının 30 Yılı. Ankara: TRT.
Aziz, A. (1981). Radyo ve Televizyona Giriş. Ankara: Ankara Üniversitesi Siyasal Bilgiler Fakültesi Yayınları.
Baltacıoğlu, İ. H. (1993). Türklerde Yazı Sanatı. Ankara: Kültür Bakanlığı Yayınları.
Baltacıoğlu, İ. H. (1994). Türk’e Doğru. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayınları.
Balogh, P., Bekesi, D., Gorton, M., Popp, J. and Lengyel, P., (2016). Consumer Willingness to Pay for Traditional Food Products. Food Policy. Number 61(2016): 176-184.
Bars, M. E. (2018). İnternet Folkloru: Netlore. TÜRÜK Uluslararası Dil, Edebiyat ve Halkbilimi Araştırmaları Dergisi. Yıl:6. Sayı:15. s. 160-179.
Baudrillard, J. (2016). Simgesel Değiş Tokuş ve Ölüm. (O. Adanır. Çev.). İstanbul: Boğaziçi Üniversitesi Yayınevi.
Baron, R. (2014). Amerikan kamusal halk bilimi-tarihi, sorunları ve zorlukları. (İ. G. Alptürker, Çev.). M. Ö. Oğuz (Ed.). (177-196). Uygulamalı Halk Bilimi Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Birsen, Ö. (2012). Yerel Radyoculuğun Çıkmazları Eskişehir Yerel Radyoları. Gümüşhane Üniversitesi İletişim Fakültesi Elektronik Dergisi. Sayı:3. s. 102-118.
Bloom, J. (2003). Kağıda İşlenen Uygarlık: Kağıdın Tarihi ve İslam Dünyasına Etkisi. (Z. Kılıç. Çev.). İstanbul: Kitap Yayınevi.
Bolay, S. H. (2018). Felsefe Doktirinleri ve Terimler Sözlüğü. Ankara: Atlas Yayınları.
Bowler, G. M. (2018). “Netnografi: Sanal Kültürleri ve Toplulukları İncelemek İçin Tasarlanmış Bir Yöntem”. (İlayda Tekirdağlı Korkmaz ve Zeynep Safiye Baki Nalcıoğlu). M. Ö. Oğuz (Ed.) İnternet Folkloru: Netlore ve Netnografi. Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Bölükbaş, K. (2016). Türkiye’de İnanç Gruplarının Kültürel Varoluşunda Topluluk Radyolarının Rolü. Doktora Tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi.
Burnett, R. (2007). İmgeler Nasıl Düşünür? (G. Pusar, Çev.). İstanbul: Metis Yayınları.
Büyükkalaycı, G. (2019). Pazarlama 4.0: Nesnelerin İnterneti. Üçüncü Sektör Sosyal Ekonomi Dergisi. 54/1. 463-477.
Cankaya, Ö. (1997). Dünden Bugüne Radyo – Televizyon. İstanbul: Beta Yayınları.
Canefe, N. (2007). Anavatandan Yavruvatana: Milliyetçilik, Bellek ve Aidiyet (D. Boyraz, Çev.). İstanbul: Bilgi Yayınları.
Cevat G. (1974). Plânlı Dönemde Köye Yönelik Çalışmalar (Sorunlar, Yaklaşımlar, Örgütlenmeler). Ankara: Türkiye ve Ortadoğu Amme İdaresi Enstitüsü Yayınları.
Cocchiara, G. (2017). Avrupa Folklor Tarihi. (Y. Ö. Çev). Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Connerton, P. (2021). Modernite Nasıl Unutturur?. (K. Kelebekoğlu. Çev). Sel Yayıncılık: İstanbul.
Coşar, Y. (2019). Yavaş Şehir–Sürdürülebilir Turizm Paradoksu Üzerine Eleştirel Bir Bakış. Journal of Tourism Theory and Research. 5(1), 40-50.
Çetin, N. (2023). Türk’çe Bebekler. Çanakkale: Paradigma Yayınevi.
Çobanoğlu, Ö. (2019). Halkbilimi Kuramları ve Araştırma Yöntemleri Tarihine Giriş. Ankara: Akçağ Yayınları.
De Vos, G. A. (2018). Folklor ve İnternet: Netlore. (Nurulhude Baykal. Çev). M. Öcal Oğuz (Ed.) İnternet Folkloru: Netlore ve Netnografi. Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Doluel, B. (2019). İmgenin Dönüştüğü Bir Alan Olarak Törensel Tüketimde Geleneksel Düğünler: Kayseri İli Örneği. Yüksek Lisans Tezi. Kayseri: Erciyes Üniversitesi.
Dorson, R. M. (1970). Is There a Folk in the City?. American Folklore Society. 83:185-216.
Dundes, A. (2022). “Halk Kimdir”. (Metin Ekici. Çev.). Halkbiliminde Kuramlar ve Yaklaşımlar 1. (11-26). M. Ö. Oğuz (Ed.) Ankara: Geleneksel Yayınları.
Dundes, A. (2010). “Folklor Nedir?”. (G. Aydın, Çev.). M. Öcal Oğuz (Ed.). (16-18). Halkbiliminde Kuramlar ve Yaklaşımlar 2. Ankara: Geleneksel Yayınları.
Eker, G. Ö. (2013). Gelenekten Geleceğe Halk Edebiyatı. Türk Halk Edebiyatı El Kitabı. M. Öcal Oğuz (Ed.) Ankara: Grafiker Yayınları.
Eker, G. Ö. (2014). İnsan Kültür Mizah. Ankara: Grafiker Yayınları.
Ercek, K. (2019). Türkiye Ulusal Televizyon Kanallarında Prime Time Televizyon Dizilerinde Oyuncu Olarak Çocuk İşçilerin Yer Alışı ve Onların Ekranda Görünen Çalışma Koşulları: Bizim Hikâye. Yüksek Lisans Tezi. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi.
Ersöz, B. (2020). Yeni Nesil Web Paradigması: Web 4.0. Yeni Nesil Web Paradigması: Web 4.0. Bilgisayar Bilimleri ve Teknolojileri Dergisi. 1(2). s. 58-65.
Ertuğrul, İ. ve Deniz G. (2018). 4.0 Dünyası: Pazarlama 4.0 ve Endüstri 4.0. Bitlis Eren Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. Cilt:7. Sayı:1. s. 158-170.
Fidan, s. (2018). Televizyonda Âşıklık Geleneğinin Temsili Üzerine Bir Değerlendirme. Motif Vakfı Uluslararası Sosyal Bilimler Sempozyomu.
Goody, J. (2009). Sözlü Kültür. Milli Folklor. Yıl:21. Sayı:83. s. 128-132.
Gülizar, J. (1985). Türkiye Radyoları. Türkiye Cumhuriyeti Ansiklopedisi. Cilt 10, (2738-2748). İstanbul: İletişim.
Gülüm, E. (2018). Dijital İletişim Teknolojileri Aracılı Bir Folklorik Deneyim Alanı Olarak Sanal Ortam. Milli Folklor. Yıl:30. Sayı:199, s. 127-139.
Gümüş, T. (2023a). Çıldır Âşıklık Geleneği ve Âşıkların Güncel Problemleri. Âşık Sanatı Sempozyumu 2023 Âşık Veysel Yılı: Kapadokya Üniversitesi. Nevşehir.
Gümüş, T. (2023b). Âşık Edebiyatında Kanonlaşma Örneği Olarak Âşık Şenlik. M. Polat (Ed.). Garip Kafkaslı Prof. Dr. Ahmet Ali Aslan Armağanı. Paradigma Yayınevi.
Gümüş, T. ve Uğureli, A. (2021). Görsel Temsiliyet ve Kültür Aktarımı İlişkisi Bağlamında Osmanlı Devleti’nin Katıldığı Evrensel Sergi ve Fuarlar. II. Maarif Kongresi: Temmuz, Ankara.
Günay, U. T. (2017). Türk Kültürüne Eleştiri. Ankara: Akçağ Yayınları.
Gündüz, S. (2022). Behçet Necatigil’in Radyo Oyunlarında Halk Kültürü Unsurlarının Kullanımı. Yüksek Lisans Tezi. Erzurum: Erzurum Teknik Üniversitesi.
Güneş, H. D. (2019). GSM Operatörlerinin Televizyon Reklamlarında Kullandıkları Türk Kültür İmgeleri: 2017 Yılı Reklamları Üzerine Uygulamalı Bir Çalışma. Yüksek Lisans. Konya: Selçuk Üniversitesi.
Güntekin, R. N. ( 2006). Yeşil Gece. İstanbul: İnkılap Yayınları.
Hallaç, A. T. ve Kotan, M. M. (2023). Halk İnançlarının Aktarımında Sosyal Medyanın Etkisi. E. Aslan (Ed). Kuramsal Yaklaşımlar Işığında Kent Folkloru. İstanbul: Çizgi Kitabevi.
Kara, S. (2020). Teknolojik Determinizm ve Teknolojinin Sosyal İnşası (SCOT) Kuramları Temelinde Osmanlı Matbaa Teknolojisinin Gelişimi. A. Turanlı (Ed.) Türkiye’de STS: Bilim ve Teknoloji Çalışmalarına Giriş. İstanbul: İstanbul Teknik Üniversitesi.
Karaosmanoğlu, Y., K. (2006). Yaban. İstanbul: İletişim Yayınları.
Karay, R. H. (1995 ). Memleket Hikayeleri. İstanbul: İnkılap Yayınları.
Kaya, D. (2014). Türk Halk Edebiyatı Kavramları ve Terimleri Sözlüğü. Akçağ Yayınları: Ankara.
Karaömerlioğlu, M. A. (2001). Türkiye’de Köycülük. Modern Türkiye’de Siyasi Düşünce Kemalizm. Cilt 2. İstanbul: İletişim Yayınları.
Kebeli, S. (2006). Köyün Reklamlarda Parodileştirilmesi. Milli Folklor. Yıl:18. Sayı:71. s. 60-63.
Keskin, G. (2017). Türkiye’de Tarımsal Potansiyelin Gizli Gücü: Coğrafi İşaretler ve Geleneksel Ürün Adları. Ahi Evran Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi. Cilt:1. Sayı:1. s. 115-128.
Kocabaş, E. (2022). Radyo Piyeslerinde Halk Bilimsel Unsurlar. Yüksek Lisans Tezi. Bartın: Bartın Üniversitesi.
Kocaoğlu, C. (2022). Yerel Meyda Bağlamında Samsun Radyoları. Yüksek Lisans Tezi. Samsun: Ondokuz Mayıs Üniversitesi.
Koç, N. (2012). Cumhuriyet’in İlk Yıllarında Radyo. Cumhuriyet Tarihi Araştırmaları Dergisi. Yıl:8. Sayı:15. s. 69-104.
Kolektif (2006). Atatürk’ün Söylev ve Demeçleri. Ankara: Atatürk Araştırma Merkezi Yayını.
Köprülü, M. F. (2004). Saz Şairleri. Akçağ Yayınları. Ankara.
Köprülü, M. F. (2009). Türk Edebiyatı Tarihi. Akçağ Yayınları. Ankara.
Köse, E. (2019). Süleyman Kazmaz’ın “Köyün Saati” Adlı Radyo Programına Gönderilen Mektuplar (1950-1955). Yüksek Lisans Tezi. Rize: Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi.
Köymen, N. (1939) Türk Köyünü Yüceltme Çareleri. Ankara: Çankaya Matbaası.
Kuruoğlu, H. (2006). Propaganda ve Özgürlük Aracı Olarak Radyo. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Küçükbasmacı, G. (2013). Elektronik Çağda Sözün Satıcıları: Radyo ve Televizyon. Turkish Studies. 8/4. s. 1063-1080.
Küçükcan, B. (2006), Dünden Bugüne Matbaanın Serüveni. Leman Şenalp’e Armağanı. İstanbul: TKD.
Labarre, Albert (t.y.), Kitabın Tarihi. Çev. Galip Üstün. İletişim Yayınları.
Makal, M. (2005). Bizim Köy. İstanbul: Piramid Yayınları.
Marshall, G. (1999). Sosyoloji Sözlüğü. (Osman Akınay ve Dersya Kömürcü. Çev.). Ankara: Bilim-Sanat Yayınları.
MEGEP (2009). Kitre Bebek Yapımı. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
MEGEP (2011). Soğanlı Bebekleri Yapımı. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
MEGEP (2012). Soğanlı Bebekleri Yapımı. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.
Mete, M. (1999). Televizyon Yayınlarınn Türk Toplumu Üzerindeki Etkisi. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Bakanlığı Yayınları.
McLuhan, M. (1994). Understanding Media. London: The MIT Press Cambridge.
Mcneil, L. S. (2018). İnternetin Sonu: Sonsuz Seçim Sağlamasına Bir Halk Tepkisi. (T. Erdal, Çev.). M. Ö. Oğuz (ed.) (115-130). İnternet Folkloru: Netlore ve Netnografi. Ankara: Geleneksel Yayıncılık
Moran, B. (2021). Türk Romanına Eleştirel Bakış. İstanbul: İletişim Yayınları.
Nart, S. (2009). 1964-1980 Arası TRT Radyo Yayın Politikaları Toplumsal ve Politik Süreçte Radyonun Tarihsel ve Kurumsal Gelişimi. Doktora Tezi. Ankara: Ankara Üniversitesi.
Nazım, N. ( 2004). Karabibik. İstanbul: Özgür Yayınları.
Newall, V. J. (2004). Halk Bilimi ve Geleneğin Uyumu (Folklorizm). (Nejla Kayalı Orta. Çev.). M. Öcal Oğuz (Ed). (80-107). Uygulamalı Halkbilimi. Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Oğuz, M. Ö. (2013a). Türk Halk Edebiyatı El Kitabı. Ankara: Grafiker Yayınları.
Oğuz, M. Ö. (2013b). Somut Olmayan Kültürel Miras Nedir?.Ankara:Geleneksel Yayınları.
Oğuz, M. Ö. (2019). Paldır Kültür Kentleşmeler. Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Onaran, A. Ş. (1994). Türk Sineması. I. cilt. İstanbul: Kitle Yayınları.
Ong, Walter J. (2014). Sözlü ve Yazılı Kültür Sözün Teknolojileşmesi. (Sema Postacıoğlu Banon. Çev.). İstanbul: Metis Yayınları.
Onur, B. (2010). Oyuncaklı Dünya Oyuncağın Toplumsal Tarihi. İstanbul: İmge Kitabevi.
Onurlubaş, E. ve Taşdan K. (2017). Geleneksel Ürün Tüketimini Etkileyen Faktörler Üzerine Bir Araştırma. AİBÜ Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 2017, Cilt:17, Yıl:17, Sayı: 17, 17: 115-132.
Özakman, T. (1969). Radyo Notları. TRT Basılı Yayınlar Müdürlüğü Yayınları, Ankara.
Özçınar, M. (2020). Yeni Türk Sinemasında Yersiz Yurtsuzluk Olarak Taşra. Turkish Studies. 15(3), 1993-2015.
Örnek, S. V. (2000). Türk Halkbilimi. Ankara: Kültür Bakanlığı.
Örnek, S. V. (2017). Etnoloji Sözlüğü. Ankara: BilgeSu Yayınları.
Özdemir, M. (2019). Dijital Kültür Tradijital Medya İnternet Edebiyat ve Halkbilimi Araştırmaları. İstanbul: Arı yayınları.
Özdemir, N. (2001). Türkiye’de Halkbilimi/Kültürbilimi-Medya İlişkisi. Türk Bilig, 2,110-117.
Özdemir, N. (2008). Medya Kültür ve Edebiyat. Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Özdemir, N. (2006). Türk Çocuk Oyunları I-II. Ankara: Akçağ Yayınları.
Özdemir, N. (2012). Kültür Ekonomisi ve Yönetimi-Seçki, Ankara: Hacettepe Yayıncılık.
Özdemir, N. (2017). Kültür Bilimi ve Yönetimi. Ankara: Grafiker Yayıncılık.
Özdemir, N. (2018a). Geleneksel Bilgi ve Kültür Ekonomisi, Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi, 18 (1), 1-28.
Özdemir, N. (2018b). Dördüncü Sanayi Devrimi ve Gelenek Kültürü. 9. Milletlerarası Türk Halk Kültürü Kongresi 1. (207-242). Ankara: T.C. Kültür ve Turizm Bakanlığı Yayınları.
Özdemir, N. (2019). Kuşaklararasılık ve Kültürel Değişme. Çocuk ve Medeniyet Dergisi, 4 (7), 125-149.
Özdemir, N. (2022b). Postmodern Yerellik ve Geleneksel Ekolojik Bilgi. Culture Academy, 2 (1), 1-30.
Özuyar, A. (2008). Sinemanın Osmanlıca Serüveni. Ankara: De Ki Yayınları.
Özön, N. (2010). Türk Sineması Tarihi: 1896-1960. İstanbul: Doruk Yayınları.
Rioux, M. (2019). Halk ve Halk Bilimi. (Zeynep Hagihan Kahveci. Çev.). Halk Biliminde Kuram ve Yaklaşımlar 4. M. Öcal Oğuz (Ed.). Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Sağlam, S. (2016). Türk Sinemasında Annelik Olgusu Bağlamında 1960’lı ve 2000’li Yıllarda Çekilmiş Filmlerin İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi.
Sakin, N. (2016). Türkiye’de Geleneksel Kıyafetlerin Yaşatılmasında “Folklorik Yapma Bebekler”. Turkish Studies. 11/18. s. 177-202.
Satır, M. E. (2023). Yeni Türk Sinemasında Taşra Nostaljisi. İletişim Kuram ve Araştırma Dergisi. 61. s.1-19.
Schneider, G.K. ve Ceritoğlu, A.B. (2010). Yöresel Ürün İmajının Tüketici Satın alma Davranışı ve Yüksek Fiyat Ödeme Eğilimi Üzerindeki Etkisi –İstanbul İlinde Bir Uygulama. Pazarlama ve Pazarlama Araştırmaları Dergisi., 3 (6): 29-52.
Schwarz, F. (1997). Kadim Bilgeliğin Yeniden Keşfi. (Aslan, A.M. Çev). İstanbul: İnsan Yayınları.
Serarslan, M. (2007). Sinema Öldürüyor Televizyon Diriltiyor: Türk Sinemasının ve TV Dizilerini Ağalık Sistemini ve Ağayı Tanımlama Biçimi. Selçuk İletişim. 4:4. s. 17-26.
Sevindik, A. (2019). Âşıklık Geleneğinin Güncel Durumu ve Âşıklar Üzerine Bazı Tespitler. SUTAD. 47:127-144.
Sözüer, Z. D. ve Yıldız, D. (2018). Modern Kent Yaşamında Kültüre Özgü Tasarımlara Dönüşün Giyim Bakımından İncelenmesi. İdil Dergisi. 7:42. s. 183-193.
Şimşek, S. (2006). Reklam ve Geleneksel İmgeler. Konya: Nüve Kültür Merkezi Yayınlar.
Tamgaç, S. (2023). Sivas’taki Yerel Radyo ve Televizyonların Ekonomi Politik Bağlamda İncelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Sivas: Sivas Cumhuriyet Üniversitesi.
Tarabasz, A. (2013). TheReevaluation Of Communication İn CustomerApproach– TowardsMarketing 4.0. International Journal of Contemporary Management. 12(4), 124- 134.
Tekelioğlu, Y. (2015). Yöresel Coğrafi İşaretli Ürünler Ve Türkiye Uygulamaları. Gastro. S. 26.
Tekin, L. (2005). Sevgili Arsız Ölüm. İstanbul: YKY.
Tepeyran, E. H. (1984). Küçük Paşa. İstanbul: Dergah Yayınları.
Tezcan, M. (2017). Çocuk Sosyolojisi. Ankara: Anı Yayınevi.
Thompson, S. (1951). Folklore at Mid- Century. Midwest Folklore, S.l, s.11-17.
Timuçin, A. (2004). Felsefe Sözlüğü. Bulut Yayınları: İstanbul.
Toptaş, H. A. (1994). Gölgesizler. İstanbul: Doğan Kitap.
Toptaş, H. A. (1996 ). Kayıp Hayaller Ülkesi. İstanbul: Doğan Kitap.
Tunçer, P. (2012). Küreselleşme-Yerelleşme ve Türkiye’de Yerel Demokrasinin Geliştirilmesi. Türk İdare Dergisi. Sayı:475. s. 131-145.
TBMM Zabıt Ceridesi, İ: 1, C: I, 1.11.1935.
Ünlü, Ş. ve Serarslan M. (2012). Türk Sinemasında Köylü-Kentli Karşılaşması: Hakkari’de Bir Mevsim ve Uzak Filmleri. Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 27. s. 217-227.
Wolf-Knuts, U. (2018). Folklorizm, nostalji ve Kültürel Miras. (Selcan Gürçayır. Çev).( 175-181). Folklorun Sahtesi: Fakelore. Ankara: Geleneksel Yayıncılık.
Yıldırım, D. (2016). Türk Bitiği Araştırma/İnceleme Yazıları. Ankara: Akçağ Yayınları.
Yıldırım, D. (1989a). Sözlü Kültür ve Folklor Kavramı Üzerine Düşünceler. Milli Folklor. 1/3. 16-17.
Yıldırım, D. (1989b). Sözlü Gelenek Kültürü. Millî Folklor. 1, 6-7.
Yıldırım, Ş. (2019). Reklamlardaki Kültür Aktarımının Göstergebilimsel Bir İncelemesi. IJLET. 7:2, s. 343-357.
Yılmaz, M. İ. (2019). 2000 Sonrası Türk Sinemasında Taşranın Yeniden İnşası: Postmodern Bir Taşralı İmgesi Olarak Recep İvedik. Yüksek Lisans Tezi. Elazığ: Fırat Üniversitesi.
Yılmaz, M. M. (2020). Türk Sinema Eleştirisinin Toplumsal Temelleri: 1948-1960 Dönemi. Doktora Tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi.
Yılmaz, T. (2020). Türk Anlatı Geleneği ve Türk Sinemasındaki Motifleri. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: İstanbul Aydın Üniversitesi. Lisansüstü Eğitim Enstitüsü. Televizyon ve Sinema Anabilim Dalı.
Yılmaz, B. (2013). Türkiye’de Köycülük ve Köy Enstitüleri. Yüksek Lisans Tezi. Trabzon: Karadeniz Teknik Üniversitesi.
