Basit öğe kaydını göster

dc.contributor.advisorBerki, Türev
dc.contributor.authorKoçaslan, Giray
dc.date.accessioned2020-11-05T13:11:01Z
dc.date.issued2020
dc.date.submitted2020-10-09
dc.identifier.citationKoçaslan, G. (2020). Johannes Brahms'ın Orkestra Eserlerinde Sonlanma Karakteristiği (Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi).tr_TR
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11655/23101
dc.description.abstractThe nearest point of a subject, exhibiting a time-wise dimension, to audience is the ending. In other words, our final visual or aural contact with the subject is the ending. Therefore, the first thing we recall of a subject is its ending form, particularly for first-term viewers or listeners. Hence, it heavily influences the subject’s impression. Perhaps for that reason, music history has witnessed numerous composers, such as Richard Strauss, Bruckner, or Prokofiev, who did radical changes on the endings of their works either before or after the publication of the first edition. Thus far, the number of studies carried out in the field of music theory handling endings are limited and these are far from featuring a comprehensive analysis characteristic. In this study, through a case study of Johannes Brahms’s orchestral works, we will seek if it is possible to find out one or more ending model(s) applied by a composer in his/her works. The analysis method consist of eight dimensions which are territories, score writing, tempo, dynamic level, rhythmic structure, harmonic structure, quoting and orchestration. The results of the analysis are as follows: • In Brahms’s orchestral works, it is possible to classify the endings into two groups, Type-1 and Type-2 • Type-1 endings consist of a rhythmic structure which can be formulated as “S + L”, f, or higher level dynamics, and fast tempos characterize Allegro • Type-2 endings consist of a rhythmic structure which can be formulated as “L / S”, p, or lower level dynamics, and slow tempos in general • Even though Type-1 and Type-2 represent two opposite characteristics, these two models embody a complementary duality in a wholetr_TR
dc.language.isoturtr_TR
dc.publisherGüzel Sanatlar Enstitüsütr_TR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccess*
dc.rightsAttribution 3.0 United States*
dc.rights.urihttp://creativecommons.org/licenses/by/3.0/us/*
dc.subjectJohannes Brahmstr_TR
dc.subjectOrkestra eserleritr_TR
dc.subjectSonlanma karakteristiğitr_TR
dc.subjectAnaliztr_TR
dc.subjectRitmik yapıtr_TR
dc.subjectNüans düzeyitr_TR
dc.subjectTempotr_TR
dc.subjectArmonik yapıtr_TR
dc.subjectAlıntılamatr_TR
dc.subjectOrkestrasyontr_TR
dc.subject.lcshMüziktr_TR
dc.titleJohannes Brahms'ın Orkestra Eserlerinde Sonlanma Karakteristiğitr_TR
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/doctoralThesistr_TR
dc.description.ozetSonlanma, zamansal boyutu olan her konunun, izleyici ya da dinleyiciye en yakın noktasıdır. Bir başka deyişle, konuyla son görsel ya da işitsel temasımız sonlanma ânında gerçekleşir. Bu sebeple - bilhassa ilk deneyimlememizde - konuya dair hatırladığımız ilk şey, çoğunlukla onun sonlanma biçimidir ki, bu da konunun bizde uyandıracağı izlenimde kritik bir rol oynar. Belki de bu yüzden, müzik tarihi - Richard Strauss, Bruckner ya da Prokofiev örneklerinde olduğu gibi -, ilk edisyonun yayımlanmasından önce ya da sonra, eserinin sonlanma ânı için radikal değişikliklere giden onlarca besteciye tanıklık etmiştir. Bununla birlikte, sonlanma kavramını müzik teorileri bağlamında ele alan sınırlı sayıdaki çalışmanın, bütüncül bir analiz niteliği taşımaması dikkat çekicidir. Bu çalışmada; Johannes Brahms’ın orkestra eserleri özelinde, “bir bestecinin, eserleri için kullandığı bir ya da birkaç sonlanma modeline ulaşılıp ulaşılamayacağı” sorusuna yanıt aranmaktadır. Çalışmada izlenen analiz yöntemi; sırasıyla bölgeler, nota yazımı, tempo, nüans düzeyi, ritmik yapı, armonik yapı, alıntılama ve orkestrasyon olmak üzere sekiz ana boyuttan oluşmaktadır. Analiz sonucunda, • Brahms’ın orkestra eserlerinde, 1 tipi sonlanma ve 2 tipi sonlanma olmak üzere, birbirinden belirgin biçimde ayrılan iki grubun varlığından söz edilebileceği, • 1 tipi sonlanmanın; “K + U” biçiminde formüle edilebilecek bir ritmik yapıyı, f ve üzeri nüans düzeylerini ve Allegro merkezinde seyreden hızlı ve canlı tempoları ifade ettiği, • 2 tipi sonlanmada; “U / K” biçiminde formüle edilebilecek bir ritmik yapının, p ve altı nüans düzeylerinin ve büyük çoğunlukla yavaş tempoların söz konusu olduğu, • Her ne kadar iki ayrı karakteri temsil etseler de, bu iki sonlanma modelinin, bütün içinde tamamlayıcı bir düalite oluşturduğu sonuçlarına ulaşılmıştır.tr_TR
dc.contributor.departmentMüzik Teorileritr_TR
dc.embargo.termsAcik erisimtr_TR
dc.embargo.lift2020-11-05T13:11:01Z
dc.fundingYoktr_TR


Bu öğenin dosyaları:

Bu öğe aşağıdaki koleksiyon(lar)da görünmektedir.

Basit öğe kaydını göster

info:eu-repo/semantics/openAccess
Aksi belirtilmediği sürece bu öğenin lisansı: info:eu-repo/semantics/openAccess