Basit öğe kaydını göster

dc.contributor.advisorYazıcı, M. Kâzım
dc.contributor.authorOkur, Hatice
dc.date.accessioned2018-11-20T09:00:57Z
dc.date.issued2018-07-20
dc.date.submitted2018-06-01
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11655/5370
dc.description.abstractOkur H., Predictors of Response to Electroconvulsive Therapy in Patients with Unipolar and Bipolar Depression. Hacettepe University Faculty of Medicine, Department of Psychiatry, Dissertation Thesis, Ankara, 2018. The aim of this study is to identify the predictors of the response, remission, maintanance of the remission at 3-months and relapse in unipolar and bipolar depression patients who were treated with ECT. The study was conducted at Hacettepe University Faculty of Medicine Department of Psychiatry, in a naturalistic design which included Unipolar and Bipolar Depression patients who were treated with ECT between January 2017 and March 2018. The social and demographic characteristics of the participants were collected and the diagnoses were confirmed with SCID-I (Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders). The severity of depression was assessed with Montgomery-Asberg Depression Scale (MADRS) and Clinical Global Impression (CGI) and the treatment resistance via Antidepressant Treatment History Form (ATHF). The patients were evaluated before the ECT, each week during the ECT course, immediately and 12 weeks after the last ECT session. A total of 31 patients were included into the study, 18 of whom were diagnosed as unipolar and 13 as bipolar depression (F:M=24:7). The treatment duration varied between 3 and 8 weeks (6-16 sessions). During the follow-up, two patients left the study and at the time of this dissertation, 7 patients had not yet completed the protocol, therefore data of a total of 22 patients are presented for the 12th week assessment.The mean age and the age of onset in the responder group were higher than the non-responders albeit not-statistically significant (p=0.082 and 0.074, respectively). Those who maintain remission at 12 weeks after the last session were marginally older (p=0.058). Non-response rates at 12 weeks after the last session were significantly higher in women (p=0.005). In patients with psychotic symptoms, there was a trend towards less relapse at 12 weeks (p=0.062). In our study, older patients and those with later age-of-onset had better response to ECT and male patients and patients with psychotic symptoms had less relapse at 12 weeks. It is possible that the association between the age and the age-of-onset and treatment response could not reach statistical significance due to the small sample size.en
dc.description.tableofcontentsTEŞEKKÜR iii ÖZET iv ABSTRACT v İÇİNDEKİLER vi KISALTMALAR ve SİMGELER viii ŞEKİLLER DİZİNİ ix TABLOLAR DİZİNİ x 1. GİRİŞ 1 1.1. Konunun Önemi ve Kapsamı 1 2. GENEL BİLGİLER 3 2.1. Depresyon Tanımı ve Prevalansı 3 2.2. Depresyonda Tedaviye Cevap 3 2.3.Tedaviye Direnç 4 2.4. Depresyonda Nüks 6 2.5. Depresyonda EKT 7 2.6. Araştırmanın Amacı ve Sorular 10 2.6.1. Araştırmanın Amacı 10 2.6.2. Araştırma Soruları 10 3. GEREÇ ve YÖNTEM 11 3.1. Araştırmanın Deseni 11 3.2. Araştırmanın Örneklemi ve Evreni 11 3.3. Uygulama 11 3.4. Araştırmada Kullanılan Ölçme ve Değerlendirme Araçları 12 3.4.1. Katılımcı Tanımlama ve Dahil Etmek İçin Kullanılacak Ölçüm Araçları 12 3.4.2. Hastalık Şiddetinin Değerlendirmesi 14 3.4.3. Tedaviye Direncin Değerlendirilmesi 15 3.4.4. Nöbet Parametreleri 16 3.4.5. Nöbet Sonrası Yönelim Değerlendirilmesi 16 3.5. İstatistiksel Analizler 16 vii 4. BULGULAR 18 4.1. Sosyodemografik ve Klinik Özellikler 18 4.2. Bütün Hastalarda EKT Tedavisinde İyileşmeyi ve Tedaviye Cevabı Belirleyen Etkenler 20 4.3. Üç Aylık İzlemi Tamamlanan Hastalarda EKT Tedavisinde İyileşmeyi ve Tedaviye Cevabı Belirleyen Etkenler 23 4.4. Son EKT Seansının Tamamlanmasından 12 Hafta Sonra İyilik Halinin Devamını ve Tedaviye Cevabı Belirleyen Etmenler 27 4.5. Son EKT Seansının Tamamlanmasından 12 Hafta Sonra İyileşme, İyilik Halinin Korunması ve Nüksü Belirleyen Etmenler 29 4.6. EKT Değişkenleri ile Tedaviye Cevabın İlişkisi 32 4.7. Nöbet Sonrası Yönelimin Düzelmesi için Geçen Süre 35 5. TARTIŞMA 37 6. SONUÇLAR 42 7.KAYNAKLAR 43 8. EKLER EK-1. Hasta Bilgi Formu EK-2. EKT Formu EK-3. Standardize Mini Mental Test (SMMT) EK-4. Modifiye Antidepresan Tedavi Hikayesi Formu (ATHF) Tamamlama Rehberi EK-5. Montgomery ve Asberg Depresyon Ölçeği (MADÖ) EK-6. Klinik Global İzlenim Ölçeği (KGİ) EK-7. Bilgilendirilmiş Gönüllü Olur Formutr_TR
dc.language.isoturtr_TR
dc.publisherTıp Fakültesitr_TR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/restrictedAccesstr_TR
dc.subjectElektrokonvulsif tedavi (EKT)tr_TR
dc.subjectDepresyon
dc.subjectİyileşme
dc.subjectCevap
dc.subjectNüks
dc.subjectYordayıcılar
dc.titleUnipolar ve Bipolar Depresyonu Olan Hastalarda Elektrokonvulsif Tedaviye (EKT) Cevabı Kestirmeye Yardım Eden Etmenlertr_TR
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/doctoralThesisen
dc.description.ozetOkur H., Unipolar ve Bipolar Depresyonu Olan Hastalarda Elektrokonvulsif Tedavi (EKT) Cevabını Kestirmeye Yardım Eden Etmenler, Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Anabilim Dalı, Uzmanlık Tezi, Ankara, 2018. Bu çalışmanın amacı EKT ile tedavi edilen unipolar veya bipolar depresyon hastalarında iyileşmeyi ve tedavi cevabını, üç aylık takipte iyilik halini korumayı ve nüksü etkileyen etmenleri tespit etmektir. Ocak 2017 - Mart 2018 tarihleri arasında Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Ruh Sağlığı ve Hastalıkları Kliniğinde EKT ile tedavi edilen unipolar ve bipolar depresyon tanısı konmuş hastaların dahil edildiği doğal izlem çalışmasıdır. Çalışmaya alınan hastalara hasta bilgi formu verilmiş ve SCID-I (Structured Clinical Interview for DSMIV Axis I Disorders- DSM- IV Eksen- I Bozuklukları İçin Yapılandırılmış Klinik Görüşme Formu) ile tanı doğrulanmıştır. Montgomery-Asberg Depresyon Ölçeği (MADÖ) ve Klinik Global İzlenim (KGİ) ölçekleriyle depresyon şiddeti, Antidepresan Treatment History Form (ATHF) ile tedaviye direnç derecesi belirlenmiştir. Hastalar EKT öncesinde 1 kez, EKT sırasında haftada 1, EKT tamamlandıktan sonraki hafta içinde ve 12 hafta sonra tekrar değerlendirilmiştir. Çalışmaya 18’i unipolar, 13’ü bipolar depresyon olmak üzere toplam 31 hasta dahil edilmiştir (F:M=24:7). Hastaların tedavisi en az 3, en çok 8 hafta devam etmiştir (6- 16 seans). İki hasta takip süresinde çalışmadan ayrıldığı ve tez yazıldığı esnada 7 hastanın izlem süresi henüz tamamlanmamış olduğu için 12. hafta değerlendirmesine 22 hastanın verileri dahil edilmiştir. EKT’ye cevap veren hastaların yaş ortalamalarının daha büyük olduğu ancak farkın istatistiksel olarak anlamlı olmadığı (p=0.082), hastalığı geç başlayan hastalarda tedaviye cevabın daha iyi olduğu ancak farkın yine istatistiksel olarak anlamlı olmadığı (p=0.074) bulunmuştur. EKT tedavisinden 12 hafta sonraki iyileşmenin yaşlılarda daha çok olma eğiliminde olduğu (p=0.058), 12 hafta sonraki tedaviye cevapsızlığın kadın hastalarda erkeklere göre anlamlı olarak fazla olduğu (p=0.005) saptanmıştır. Psikotik belirtileri olan hastalarda 12 haftalık takipte nüks daha az görülmekle birlikte fark istatistiksel anlamlılık düzeyine varmamıştır (p=0.062). Yaşlı hastaların ve daha geç yaşta hasta olanların EKT tedavisine cevabının daha iyi olduğu, erkek ve psikotik özellikleri olan hastalarda nüksün daha az görüldüğü saptanmıştır. Yaş ve tanı konma yaşının tedaviye cevapla ilişkisinin istatistiksel olarak anlamlı bulunmamasının örneklem büyüklüğünün yeterli olmamasıyla ilişkili olduğu düşünülmüştür.tr_TR
dc.contributor.departmentRuh Sağlığı ve Hastalıklarıtr_TR
dc.embargo.lift2020-11-21T09:00:58Z
dc.subtypemedicineThesis


Bu öğenin dosyaları:

Bu öğe aşağıdaki koleksiyon(lar)da görünmektedir.

Basit öğe kaydını göster