Basit öğe kaydını göster

dc.contributor.advisorAkıllı, Sinan
dc.contributor.authorAkkülah Doğan, Emine
dc.date.accessioned2018-10-02T08:02:41Z
dc.date.available2018-10-02T08:02:41Z
dc.date.issued2018-07
dc.date.submitted2018-06-12
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11655/5109
dc.description.abstractOscar Wilde’s only novel, The Picture of Dorian Gray has been studied with reference to the themes of morality, homosexuality, art and aesthetics since the day it was published in Lippincott’s Monthly Magazine in 1890. Considered as a manifesto of Wilde’s ideas in relation to the Decadent movement and aestheticism, critical attention on the novel has been mostly engaged in showing how the hypocritical values of the age are countered through the implicit approval and justification of the ‘sinful’ actions of the main character, Dorian Gray. Nevertheless, one striking aspect of the novel as the reflection of Wilde’s ideas on art and aesthetics is that it is full of references and descriptions of objects of art. Among these objects, ostensibly, the Picture of Dorian is the most powerful one and it has the most definitive effect on the narrative. Even though the title of the novel attributes ontological priority to the Picture rather than to the human Dorian, such prioritisation of the Picture has been reduced in the existing analyses of this novel. It can be observed that Wilde ascribes power and autonomy to the Picture of Dorian by creating it not as a mere portrait but as a criminal partner for the human character. Therefore, the aim of this study is to highlight the “embodiment” between the Picture and the human character by focusing on how it is reflected not just in the novel but also in the screen adaptations of the novel. Accordingly, in the introduction chapter, mainstream comments on the novel, Wilde’s unique personality, the development of object-oriented ontologies, Bill Brown’s thing theory and finally the recent findings in neuroaesthetics along with Vittorio Gallese’s “embodied simulation” theory are given. In Chapter I, how an embodiment of the Picture and Dorian is created by the author is explained with specific examples from the novel within the framework of thing theory and “embodied simulation” theory. In Chapter II, different modes of reflections of this embodiment to the screen, namely literal mode (The Picture of Dorian Gray 1945), traditional mode (Dorian Gray 2009) and radical mode (Penny Dreadful 2014-16), are highlighted with a clear emphasis on both Brown’s and Gallese’s theories and the emergent views in adaptation studies. Additionally, as a contribution to these emergent views in adaptation studies, it is argued in this chapter that Dorian and the Picture are adaptations which continuously simulate each other in the narrative of the novel. In the conclusion part, it is asserted that emergent critical approaches to the objects of art such as Brown’s thing theory and recent findings in neuroaesthetics pave the way for a new possible perspective to analyse the objects of art in literary texts. The things which are empowered by thing theory go beyond their symbolic meanings and the representational codes by forming “embodied simulations” with humans. Hence, within the critical venue provided by these two approaches, it can be observed that the Picture and the human in Wilde’s novel come together to create a new protagonist for the novel who is neither human nor nonhuman. It will be argued in this thesis that the protagonist of this novel is not just the human or just the Picture but the embodiment they create together. Because of their “embodied simulation” the Picture and the human Dorian constitute what is famously called “Dorian Gray.”tr_TR
dc.description.tableofcontentsTABLE OF CONTENTS KABUL VE ONAY……………………………………………..………………... i BİLDİRİM ……………………………………………………………………….. ii YAYIMLAMA VE FİKRİ MÜLKİYET HAKLARI BEYANI ……………..........… iii ETİK BEYAN ……………………………………………………………………. iv ACKNOWLEDGEMENTS …………………………………………………….. v ABSTRACT ……………………………………………………………………... vii ÖZET ……...………………………………………………………...…………… ix TABLE OF CONTENTS …………………………………………..…………… xi INTRODUCTION ……………………………………………………………….. 1 CHAPTER I: “EMBODIED SELF” AND INTERSUBJECTIVITY IN THE PICTURE OF DORIAN GRAY …………………………………………………. 38 CHAPTER II: “EMBODIED SELF” ON SCREEN: DIFFERENT REPRESENTATIONS OF INTERSUBJECTIVE SELVES IN THE ‘MOVING PICTURES’ OF DORIAN GRAY ………………………………… 65 CONCLUSION ……………………………………………………..…………… 108 NOTES …………………………………………………………………………… 112 WORKS CITED …………………………………………………………………. 113 APPENDIX 1: ORIGINALITY REPORTS ……..…………………………….. 126 APPENDIX 2: ETHICS BOARD WAIVER FORMS .......................................128tr_TR
dc.language.isoentr_TR
dc.publisherSosyal Bilimler Enstitüsütr_TR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccesstr_TR
dc.subjectOscar Wildetr_TR
dc.subjectThe Picture of Dorian Graytr_TR
dc.subjectobject agencytr_TR
dc.subjectneuroaestheticstr_TR
dc.subjectDorian Graytr_TR
dc.subjectPenny Dreadfultr_TR
dc.titleThe Picture in Dorian Gray: Object Agency and Oscar Wilde’s Decadent Ideas in The Picture of Dorian Gray and its Screen Adaptationstr_TR
dc.title.alternativeDorian Gray’deki Portre: Dorian Gray’in Portresi ve Ekran Uyarlamalarında Nesne Eyleyiciliği ve Oscar Wilde’in Dekadanlık Fikirleritr_TR
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/masterThesistr_TR
dc.description.ozetOscar Wilde’in tek romanı olan Dorian Gray’in Portresi, 1890 yılında Lippincott’s Monthly Magazine’nde yayımlandığından beri ahlâk, homoseksüellik, sanat ve estetik temaları çerçevesinde çalışılmıştır. Romanın, Wilde’in Dekadanlık hareketi ve estetizm fikirlerinin bir manifestosu olduğu düşünüldüğünden, üzerindeki eleştirel bakış çoğunlukla ana karakter olan Dorian Gray’in ‘günahkâr’ davranışlarının yazar tarafından üstü kapalı bir biçimde onaylanması ve meşrulaştırılmasıyla, dönemin riyakâr değerlerine nasıl karşı konulduğu fikrine yoğunlaşmıştır. Ancak, yazarın sanat ve estetik fikirlerinin bir yansıması olan romanın çarpıcı bir yönü sanatsal nesnelere atıflar ve onların tasvirleriyle dolu olmasıdır. Öyle görünüyor ki, bu nesneler arasında en güçlü olan Dorian’ın Portresidir ve anlatımda en açık etkiye sahiptir. Romanın başlığı ontolojik üstünlüğü Dorian’dan çok Portre’ye atfetmiş olmasına rağmen, Portre’nin bu üstünlüğü romanın mevcut analizlerinde aza indirgenmiştir. Onu önemsiz bir nesne olarak değil de insan karakterinin suç ortağı olarak yaratarak Wilde’ın Dorian’ın Portresine bir güç ve özerklik yüklediği görülmektedir. Bu nedenle, bu çalışmanın amacı Portre ve Dorian arasındaki bütünlüğün hem romanda hem de ekran uyarlamalarında nasıl yansıtıldığını ele almaktır. Bu doğrultuda, Giriş bölümünde, roman hakkındaki ana görüş, Wilde’in eşsiz karakteri, nesne yönelimli ontolojilerin gelişimi, Bill Brown’ın şey teorisi ve son olarak Vittorio Gallese’in “bedenselleşmiş simülasyon” teorisi anlatılmaktadır. Birinci bölümde, Portre ve Dorian arasındaki “bedenselleşmenin” yazar tarafından nasıl yaratıldığı romandan spesifik örneklerle, şey teorisi ve “bedenselleşmiş simülasyon” teorisi çerçevesinde açıklanmaktadır. İkinci bölümde ise, bu yansımanın farklı yöntemlerle ve üç farklı ekran uyarlamasında aslına uygun uyarlama (Dorian Gray’in Portresi 1945), geleneksel uyarlama (Dorian Gray 2009) ve radikal uyarlama (Penny Dreadful 2014-16) olmak üzere nasıl ekrana aktarıldığı Brown’un ve Gallese’in kuramları ile uyarlama çalışmaları alanında yeni ortaya çıkmakta olan görüşler bağlamında tartışılmaktadır. Uyarlama çalışmalarında ortaya çıkmakta olan görüşlere bir katkı olarak, bu tezde Dorian ve Portre’nin romanın akışında sürekli olarak birbirlerine benzemeye çalışan uyarlamalar oldukları iddia edilmektedir. Sonuç bölümünde sanatsal nesnelere karşı ortaya çıkan bu yaklaşımların klasik edebi metinlerdeki nesneleri analiz etmede yeni bir perspektifi ortaya koyduğu ileri sürülmüştür. Şey teorisi ile güçlenen “şeyler” insanlarla bir “bedenselleşme” oluşturarak sembolik anlamlarının ve temsili kodlarının ötesine geçerler. Bu iki yaklaşım tarafından sağlanan eleştirel alanın sınırları içerisinde, Wilde’ın romanındaki Portre ve Dorian’ın romanda ne insan ne de insan dışı bir ana karakter yaratmak için bir araya geldiği gözlemlenir. Sonuç olarak, bu tezde romanın ana karakterinin ne sadece insan ne de sadece Portre olduğu, ana karakterin bu iki unsurun oluşturduğu “bedenselleşme” olduğu iddia edilir. Bu “bedenselleşme” sayesinde, Portre ve insan Dorian herkesçe bilinen “Dorian Gray” karakterinin birer parçası olurlar.tr_TR
dc.contributor.departmentİngiliz Dili ve Edebiyatıtr_TR
dc.contributor.authorID248036tr_TR


Bu öğenin dosyaları:

Bu öğe aşağıdaki koleksiyon(lar)da görünmektedir.

Basit öğe kaydını göster