Basit öğe kaydını göster

dc.contributor.advisorSarı, Engin
dc.contributor.authorAlbayrak, Hacer
dc.date.accessioned2023-03-14T11:26:24Z
dc.date.issued2023
dc.date.submitted2023-02-02
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11655/29484
dc.description.abstractHuman beings continues his efforts to know and understand the world. Parallel to this, they shape their physical environment in accordance with this understanding. With industrialization, the artificial environment greatly expands by artifacts. The ideal of comprehending the world in its entirety replaces by the attempt to understand the many parts that make up the world. The avant-garde movements in art at the beginning of the 20th century emerge as a result of the artist's identification with the fragmented reality. The language of art expands in parallel with the change of artistic materials. The expansion of material leads to the fragmentation of the artwork, the disappearance of the traditional understanding of the artwork, and the aesthetic of fragmentation attributed to Modernism. The fragmentation that dominates the modernism and its post-period co-occurs with the use of ready-made objects and combining techniques such as assemblage and collage. Chapter 1 of this report constitutes the theme of this process. The artistic changes that took place at the beginning of the century becomes systematic in the post-modern period. The theory of deconstruction put forward by Derrida explains the artistic strategies in which the artificial environment produced by humans is deteriorated again by humans. In the postmodern period, the ready-made phenomenon places in a context that is described as 'ordinary object' in the report. The traditional discipline, which aims to create an organic whole in art, chooses its tools from ready-made objects and tends to push the known limits of the concept of entirety. With the help of the bricolage concept proposed by Strauss, this new impulse of artistic creativity is tried to be defined in the second part of the report as the continuous reuse of artifacts to suggest new artifacts. The subject and material of the original artworks that sparked the report have consistently been the physical elements of any ordinary environment. The artworks, supported by examples similar to them from history, aimed to explore the possibilities of creating an artistic discourse of any randomly selected artificial element.tr_TR
dc.language.isoturtr_TR
dc.publisherGüzel Sanatlar Enstitüsütr_TR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccesstr_TR
dc.subjectParçalamatr_TR
dc.subjectBirleştirmetr_TR
dc.subjectYapıbozumtr_TR
dc.subjectsıradan nesnetr_TR
dc.subjectBrikolajtr_TR
dc.subject.lcshN- Güzel sanatlartr_TR
dc.subject.lcshGörsel sanatlartr_TR
dc.subject.lcshHeykeltr_TR
dc.titleSanat Deneyimi Yoluyla Fiziksel Çevrenin Algılanmasıtr_TR
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/masterThesistr_TR
dc.description.ozetİnsan dünyayı bilme ve anlama çabalarını sürdürürken, paralel olarak fiziksel çevresini de bu anlayışa uygun biçimde şekillendirir. Endüstrileşmeyle birlikte yapay çevre, artifaktlarla artık büyük ölçüde genişler. Dünyayı olanca bütünlüğüyle kavrama idealinin yerini, dünyayı oluşturan çok sayıda parçanın anlaşılmaya çalışılması alır. 20. Yüzyılın başlarında sanatta gerçekleşen avangard hareketler, sanatçının parçalanmış gerçeklikle özdeşleşmesinin sonucu olarak ortaya çıkar. Sanatın dili, sanatsal materyallerin değişimine paralel olarak değişir ve genişler. Materyal alanındaki genişleme, eser bütünündeki parçalanmaya, geleneksel yapıt anlayışının ortadan kalkmasına ve Modernizm’e atfedilen fragman estetiğine yol açar. Modernizm ve sonrası döneme hakim parçalanma; hazır nesne kullanımı ve asamblaj, kolaj gibi birleştirme teknikleriyle birlikte gerçekleşir. 1. Bölüm, bu sürecin izleğini oluşturur. Yüzyılın başında gerçekleşen sanatsal değişiklikler, modern sonrasına uzanan dönemde sistematik bir hal alır. Derrida’nın öne sürdüğü yapıbozum kuramı, insan eliyle üretilen yapay çevrenin, bu kez yine insan eliyle bozularak konu edinildiği sanatsal stratejileri açıklar. Hazır nesne olgusu postmodern dönemde, raporun içinde ‘sıradan nesne’ şeklinde açıklanan bir bağlama yerleştirilir. Sanatta organik bir bütün yaratmaya yönelik olan geleneksel disiplin, artık araçlarını hazır nesnelerden seçerek bütünlük kavramının bilinen sınırlarını zorlamaya yönelir. Sanatsal yaratıcılığın bu yeni dürtüsü, Claude Lévi- Strauss’un öne sürdüğü brikolaj kavramı yardımıyla raporun 2. Bölüm’ünde, artfaktların yeni artifaktlar öne sürmek üzere sürekli yeniden kullanıma sokulması şeklinde tanımlanmaya çalışılır. Raporu olanaklı kılan özgün sanat çalışmalarının konusu ve malzemesi, istikrarlı şekilde sıradan bir çevreye ait fiziksel unsurlar olmuştur. Tarihten örneklerle de desteklenen ve özelleştirilen çalışmalar, rastgele seçilmiş herhangi bir yapay unsurun estetik dönüşüme uğratılarak öznenin fiziksel çevresini tekrar üretebilmesi olanağını açığa çıkarmayı amaçlamıştır.tr_TR
dc.contributor.departmentHeykeltr_TR
dc.embargo.termsAcik erisimtr_TR
dc.embargo.lift2023-03-14T11:26:24Z
dc.fundingYoktr_TR


Bu öğenin dosyaları:

Bu öğe aşağıdaki koleksiyon(lar)da görünmektedir.

Basit öğe kaydını göster