Basit öğe kaydını göster

dc.contributor.advisorAbbasoğlu Özgören, Ayşe
dc.contributor.authorErdoğan, Müşerref
dc.date.accessioned2020-07-28T11:25:59Z
dc.date.issued2020-06
dc.date.submitted2020-06-06
dc.identifier.citationAPAtr_TR
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11655/22476
dc.description.abstractThis thesis aims to find the extent to which first-generation Turkish immigrants and their descendants converge to or diverge from the partnership practices that are commonly accepted among natives in Germany. The Second Demographic Transition (SDT) guides the analysis to compare Turkish immigrants and natives, while immigrants’ position will be evaluated by giving reference to integration hypotheses. This study uses the Panel Analysis of Intimate Relationships and Family Dynamics (pairfam) survey with a reference period of 2008-2018. It employs event-history models (the Cox proportional hazard model and Kaplan-Meier survival estimates) to analyze transitions from (1) celibacy to the first partnership, (2) celibacy to the first marriage, (3) celibacy to first cohabitation, (4) cohabitation to marriage, and (5) marriage to divorce. The results show that partnership practices linked to the SDT are not prevalent among Turkish immigrants. First and second-generation tends to marry directly and divorce less than their native counterparts. While consensual unions stay uncommon, cohabitation outcomes show that preferences regarding this partnership are not the same for descendants and their parents. While the latter keep cohabitation as short as possible and proceed to marriage, second-generation extend the duration and alternatively separate from the cohabiting partner. Unlike the first generation, second-generation significantly postpone the timing of their first marriage. Therefore, strong socialization to norms and values transformed by parents and weak adaptation to the native pattern for second-generation Turkish immigrants are found in the analysis of all four transitions except transition to first union formationtr_TR
dc.language.isoentr_TR
dc.publisherNüfus Etütleri Enstitüsütr_TR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccesstr_TR
dc.subjectTurkish Immigrantstr_TR
dc.subjectGermany
dc.subjectSecond demographic
dc.subjectTransition
dc.subjectPairfam
dc.subjectEvent history analysis
dc.subject.lcshA - Genel konulartr_TR
dc.titleThe Union Formation and Dissolution Among Turkish Immigrants and Their Descendants in Germany
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/masterThesistr_TR
dc.description.ozetBu tez birinci ve ikinci kuşak Türk göçmenlerin Almanya’da yaygın olarak kabul edilen birliktelik kurma biçimlerine ne ölçüde yakınsadığı veya ondan farklılaştığını bulmayı amaçlamaktadır. İkinci Demografik Dönüşüm teorisi (SDT) Türk göçmenleri ve Almanları kıyaslamakta analize rehberlik ederken, göçmen kuşakların konumu entegrasyon hipotezlerine atıfta bulunularak değerlendirilecektir. Bu çalışma 2008-2018 yıllarına ait pairfam verisini kullanmıştır. Olay tarihçesi analizi yöntemleri (Cox orantısal hazard (risk) modeli ve Kaplan-Meier yöntemi) uygulanarak 1) bekarlıktan ilk birlikteliğe, 2) bekarlıktan ilk evliliğe, 3) bekarlıktan ilk evlilik dışı beraber yaşamaya, 4) beraber yaşamadan evliliğe ve 5) evlilikten boşanmaya uzanan geçişler analiz edilmiştir. Bu çalışmanın bulguları SDT teorisinde bahsi geçen aile kurma pratiklerinin Türk göçmenler arasında yaygın olmadığını göstermektedir. Almanlara kıyasla, birinci ve ikinci kuşak göçmenler doğrudan evlenerek daha az boşanma eğilimindedir. Evlilik dışı birlikte yaşama nadir bir pratik olarak kalırken, bunu tercih eden Türk göçmenlerin sonrasında evliliği mi yoksa ayrılmayı mı seçtikleri karşılaştırıldığında, bu birlikteliğe ilişkin tercihlerin birinci ve ikinci kuşak için aynı olmadığını göstermektedir. Birinci kuşak olabildiğince kısa süreli beraber yaşama sonrası evlenirken, ikinci kuşak bu birlikteliği uzatarak alternatif olarak ayrılma yolunu da tercih etmişlerdir. İlk kuşağın aksine, ikinci kuşak ilk evliliklerini önemli ölçüde ertelemektedir. Bu nedenle, ilk birlikteliğe geçiş haricinde analiz edilen dört geçişte de ikinci nesil Türk göçmenler arasında zayıf adaptasyon ile birlikte ebeveynlerinin aktardığı değer ve normlara karşı güçlü bir sosyalleşme etkisi bulunmuştur.tr_TR
dc.contributor.departmentNüfus Bilimtr_TR
dc.embargo.termsAcik erisimtr_TR
dc.embargo.lift2020-07-28T11:25:59Z
dc.fundingYoktr_TR


Bu öğenin dosyaları:

Bu öğe aşağıdaki koleksiyon(lar)da görünmektedir.

Basit öğe kaydını göster