| dc.contributor.advisor | Ali Oto, Mehmet | tr_TR |
| dc.contributor.author | Sunman, Hamza | tr_TR |
| dc.date.accessioned | 2015-10-14T10:05:54Z | |
| dc.date.available | 2015-10-14T10:05:54Z | |
| dc.date.issued | 2012 | tr_TR |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/11655/932 | |
| dc.description.abstract | Heart failure is a complex clinical syndrome characterized by impaired myocardial performance and neuroendocrine system activation. Heart failure, appears to result not only from cardiac overload or injury but also from a complex interplay among genetic, neurohormonal, inflammatory, and biochemical changes acting on cardiac myocytes, the cardiac interstitium, or both. There are several biochemical changes in dyssynchronous heart failure rather than simple electrical stimulation problem. Pathogenetic pathways can be divided in six groups (inflammation, oxidative stress, extracellular-matrix remodeling, neurohormones, myocyte injury and myocyte stress) that involved several biomarkers. In the present study, six groups of biomarkers investigated in same patients before implantation and twelve months after. These biomarkers were interleukin-6, high sensitive C-reactive protein, myeloperoxidase, uric acid, matrix metalloproteinases-2 and 9, plasma procollagen type III, endothelin-1, troponin T, creatine kinase MB fraction, brain natriuretic peptide. Following CRT implantation, patients were monitorized for 12 months with echocardiographic evaluations defining responders by a 15% reduction in end-systolic volume. Levels of MPO, MMP-2, Troponin T, and BNP were significantly decreased in responder group [21,9 ng/ml (75,7-84,4) vs. 11,8 ng/ml (0,9-18,4), p=0,001; 128,1 ng/ml (84,1-218,0) vs. 64,3 ng/ml (5,6-172,9), p=0,001; 0,035 ng/ml (0,003-0,459) vs. 0,015 ng/ml (0,003-0,042), p=0,004; 164,5 pg/ml (13,0-1990,0) vs. 106 pg/ml (10-983), p=0,007, respectively]. Levels of MPO, MMP-2 were significantly decreased and level of uric acid was significantly increased in non-responder group [33,0 ng/ml (0,9-99,1) vs. 10,1 ng/ml (2,4-16,9), p=0,040; 151,9 ng/ml (85,8-243,7) vs. 101,6 ng/ml (54,2-181,3), p=0,003; 5,82±1,93 mg/dl vs. 7,25±2,25 mg/dl, p=0,030, respectively]. The greatest improvement was found in extracellular matrix remodeling (effect size=0,700, p=0,001) in CRT-responder patients. Significant reduction was also found in the level of oxidative stress (effect size=0,489; p=0,001 and myocyte stress (effect size=0,210; p=0,007). However, significant changes in inflammation, myocyte injury and neurohormones cannot be detected in CRT-responder patients. | tr_TR |
| dc.language.iso | tur | tr_TR |
| dc.publisher | Tıp Fakültesi | tr_TR |
| dc.subject | Cardiac resynchronization therapy | tr_TR |
| dc.title | Kardiyak Resenkronizasyon Tedavisinin Kalp Yetersizliğine Etkisinin Moleküler Biyolojik Temellerinin Araştırılması. | tr_TR |
| dc.type | info:eu-repo/semantics/doctoralThesis | en |
| dc.callno | 2012/138 | tr_TR |
| dc.contributor.departmentold | Kardiyoloji Ana Bilim Dalı | tr_TR |
| dc.description.ozet | Kalp yetersizliği, miyokard performansında bozulma ve nöroendokrin sistem aktivasyonu ile seyreden kompleks bir klinik sendromdur. Önceleri, kardiyak yüklenme veya hasarın kalp yetersizliğinden sorumlu olduğu düşünülürken son yıllarda yapılan çalışmalarda miyosit ve/veya kardiyak interstisiyumu etkileyen kompleks genetik, hormonal, inflamatuvar ve biyokimyasal değişikliklerin çok önemli rol oynadığı gösterilmiştir. Kalpteki senkronizasyon bozukluğu basit bir elektriksel uyarı gecikmesinden çok, sonrasında meydana gelen çeşitli biyokimyasal değişiklikleri beraberinde getirmektedir. Hastalık sürecindeki patogenetik yolaklar altı gruba (inflamasyon, oksidatif stres, ekstraselüler matriks yeniden şekillenmesi, nörohormonlar, miyosit hasarı ve miyosit stresi) ayrılmıştır. Çalışmamızda bu altı patogenetik yol aynı hasta grubunda işlem öncesinde ve on iki ay sonrasında araştırılmıştır. Çalışılan biyobelirteçler şunlardır: interlökin-6, yüksek duyarlıklı C-reaktif protein, miyeloperoksidaz(MPO), ürik asit, matriks metalloproteinazı (MMP)-2 ve 9, plasma prokollagen tip III, endotelin-1, troponin T, kreatin fosfokinaz MB fraksiyonu ve B-tip natriüretik peptid (BNP). Ekokardiyografik olarak sistol sonu hacminde %15 fazla azalma görülen hastaların KRT’ye yanıt verdiği kabul edilmiştir. Yanıt veren grupta MPO, MMP-2, Troponin T ve BNP düzeylerinde anlamlı azalma görülmüştür [sırasıyla 21,9 ng/ml (75,7-84,4) ‘e karşı 11,8 ng/ml (0,9-18,4), p=0,001; 128,1 ng/ml (84,1-218,0)’e karşı 64,3 ng/ml (5,6-172,9), p=0,001; 0,035 ng/ml (0,003-0,459)’e karşı 0,015 ng/ml (0,003-0,042), p=0,004; 164,5 pg/ml (13,0-1990,0) ’e karşı 106 pg/ml (10-983), p=0,007]. Yanıt vermeyen grupta ise MPO, MMP-2 düzeyinde anlamlı azalma görülürken, ürik asit düzeyinde anlamlı artış izlenmiştir [sırasıyla 33,0 ng/ml (0,9-99,1) ’e karşı 10,1 ng/ml (2,4-16,9), p=0,040; 151,9 ng/ml (85,8-243,7)‘e karşı 101,6 ng/ml (54,2-181,3), p=0,003; 5,82±1,93 mg/dl‘ye karşı 7,25±2,25 mg/dl, p=0,030]. Yapılan analizler sonucunda en fazla değişim KRT’ye yanıt veren hastalarda, yeniden şekillenmeyi gösteren biyobelirteç grubunda görülmüştür (etki genişliği=0,700, p=0,001). Bunu oksidatif stres (etki genişliği= 0,489; p=0,001) ve miyosit stresinde (etki genişliği= 0,210; p=0,007) azalma takip etmiştir. Miyosit hasarını, inflamatuvar ve nörohormonal değişiklikleri gösteren biyobelirteç gruplarında ise anlamlı değişiklik izlenmemiştir. Sonuç olarak oksidatif stresi ve miyosit stresini azaltmakla birlikte yanıt veren hastalarda KRT, bu etkisini en fazla ekstraselüler matriks yeniden şekillenmesini düzelterek gerçekleştirmektedir. | tr_TR |
| dc.subtype | medicineThesis | |
