Basit öğe kaydını göster

dc.contributor.advisorKüçük, Eşref
dc.contributor.authorÖzyıldırım, Mehmet Mert
dc.date.accessioned2021-01-26T08:10:03Z
dc.date.issued2021-01-25
dc.date.submitted2021-01-18
dc.identifier.citationÖZYILDIRIM, Mehmet Mert. Roma Hukukunda İbra İşlemi (Acceptilatio) ve Alacağı Talep Etmeme Taahhüdü (Pactum De Non Petendo), Yüksek Lisans Tezi, Ankara, 2021.tr_TR
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/11655/23310
dc.description.abstractAcceptilatio is a release transaction which extinguishes the obligation in Roman Law in terms of Ius Civile in the case that creditor and debtor agree on the subject that the debt shall not be paid, in other words it extinguishes the obligation where the creditor relinquishes his claim. This transaction also constitutes the basis of the release agreement in modern laws. Acceptilatio directly discharges both principal obligation and accessory obligations such as pledge, surety, debit interest and penalty clause without any additional legal act. In order to make acceptilatio validly in the way that is recognized by Ius Civile, the debtor must also consent to the release. In Roman Law, so as to make a release with acceptilatio, the debtor must declare his will verbally and formally by asking question and the creditor must also answer the question with the same formal words. Therefore, it is not possible to make a release in Roman Law informally. On the other hand, pactum de non petendo is an informal agreement between the debtor and creditor that the debt shall not be claimed temporarily or permanently. Nevertheless, this agreement extinguishes the obligation not in the terms of Ius Civile, as in acceptilatio, but only extinguishes it within the scope of Ius Honorarium on the condition that an exception (exceptio) is put forward by the debtor during trial. As a result of this situation, by making pactum de non petendo, only the debt which is subject to agreement is discharged not the whole obligation in a broad sense. Additionally, in the case that the agreement of this kind is made between debtor and creditor, obligation extinguishes only for the parties who made the agreement, but continues to exist in a valid way for the surety, joint debtors or joint creditors. Therefore, pactum de non petendo is not a release transaction in both Roman and contemporary laws, but it is an informal agremeent which is protected by exception in case of breach.tr_TR
dc.language.isoturtr_TR
dc.publisherSosyal Bilimler Enstitüsütr_TR
dc.rightsinfo:eu-repo/semantics/openAccesstr_TR
dc.subjectContrarius actustr_TR
dc.subjectAcceptilatio
dc.subjectİbra
dc.subjectPactum de non petendo
dc.subjectAlacağı talep etmeme taahhüdü
dc.subject.lcshRoma hukukutr_TR
dc.titleRoma Hukukunda İbra İşlemi (Acceptilatio) ve Alacağı Talep Etmeme Taahhüdü (Pactum De Non Petendo)tr_TR
dc.typeinfo:eu-repo/semantics/masterThesistr_TR
dc.description.ozetAcceptilatio, Roma Hukuku’nda alacaklı ile borçlunun borcun ödenmeyeceği konusunda anlaşmaları başka bir tabirle alacaklının alacağından vazgeçmesi durumunda Ius Civile açısından borç ilişkisini sona erdiren bir ibra işlemidir. Bu işlem aynı zamanda modern hukuklardaki ibra sözleşmesinin de temelini oluşturmaktadır. Acceptilatio; asıl borç ile birlikte rehin, kefalet, faiz veya ceza koşulu gibi fer’i borçları da başka bir işlem yapılmasına gerek olmaksızın doğrudan doğruya sona erdirmektedir. Ius Civile tarafından tanınan bu işlemin geçerli olarak yapılabilmesi için borçlunun da ibraya rıza göstermesi gerekir. Roma Hukuku’nda acceptilatio ile bir ibra işlemi yapabilmek için borçlunun iradesini sözlü ve şekli kelimeler içeren bir soru sorarak beyan etmesi ve alacaklının da borçluya aynı şekli kelimeleri kullanarak cevap vermesi zorunludur. Bu sebeple ibra işleminin Roma Hukuku’nda şekle bağlı kalınmadan yapılabilmesi mümkün değildir. Pactum de non petendo ise borçlu ve alacaklı arasında alacağın geçici bir süreliğine veya hiçbir zaman talep edilmeyeceğine dair yapılan şekilsiz bir anlaşmadır. Fakat bu anlaşma, borcu, acceptilatio’da olduğu gibi Ius Civile açısından değil yalnızca Ius Honorarium kapsamında ve borçlu tarafından yargılama sırasında bir def’i (exceptio) ileri sürülmesi koşuluyla sona erdirmektedir. Bu durumun bir sonucu olarak pactum de non petendo ile geniş anlamda borç ilişkisi değil yalnızca anlaşma konusu olan tekil borç ortadan kaldırılmaktadır. Ayrıca taraflar arasında bu anlaşmanın yapılması halinde borç, yalnızca anlaşmaya taraf olan kişiler açısından sona ermekte fakat kefil, müteselsil borçlu veya müteselsil alacaklılar açısından geçerli bir şekilde varlığını sürdürmektedir. Dolayısıyla pactum de non petendo hem Roma Hukuku hem de çağdaş hukuklarda teknik anlamda bir ibra işlemi değil fakat ihlali halinde def’i tanınan şekilsiz bir anlaşmadır.tr_TR
dc.contributor.departmentÖzel Hukuktr_TR
dc.embargo.termsAcik erisimtr_TR
dc.embargo.lift2021-01-26T08:10:03Z
dc.fundingYoktr_TR
dc.subtypeworkingPapertr_TR


Bu öğenin dosyaları:

Bu öğe aşağıdaki koleksiyon(lar)da görünmektedir.

Basit öğe kaydını göster